Przy-PISY Redaktora Naczelnego

Jako jeden z przykładów profesor przytacza specyficzne zastosowanie słowa „prowokacja/prowokator”, którym i wtedy, i teraz władza uzasadniała własną agresję wobec przeciwników. Tym razem prof. Głowiński odniósł się do wypowiedzi premier Szydło, ministra Błaszczaka oraz licznych prawicowych publicystów, którzy bezczelnym prowokatorem nazwali Mateusza Kijowskiego i jego kolegów z KOD, znieważanych, potarganych i wypchniętych z państwowej uroczystości pogrzebu żołnierzy wyklętych. Dla naszego ministra policji było jasne, że oni tam „przyszli w złej intencji”, więc od oenerowskiej gwardii dostali, na co zasłużyli. Jak barwnie spointowała jedna z prawicowych gazet: „Kijowski szuka okazji, aby dostać w mordę”. I oto nie minęło parę dni, a Jarosław Kaczyński podczas 77. miesięcznicy smoleńskiej osobiście zauważył: „Nasi przeciwnicy mają dziś już tylko jedną broń – tę starą broń komunistów i ich sojuszników – prowokację”. I rzeczywiście: niemal dokładnie w tym czasie pobity został w warszawskim tramwaju wybitny historyk, współpracownik POLITYKI, prof. Jerzy Kochanowski. Za to, że w polskim tramwaju rozmawiał po niemiecku z kolegą, niemieckim profesorem. Czyli – prowokował. Szef dużego prawicowego portalu od razu skomentował: „po tym, co Niemcy zrobili w Warszawie, fakt, że dopiero teraz ktoś dostał w twarz za mówienie po niemiecku, bardzo dobrze świadczy o Polakach”. No, faktycznie, bo dopiero teraz nadszedł czas odpłaty. Nie trzeba od razu napastnika zapisywać do PiS, ale jak przytomnie, po założeniu na głowę szwów, zauważył prof. Kochanowski: „mamy do czynienia z ludową agresją wobec obcych. Z wyraźnym przyzwoleniem z zewnątrz. Mężczyzna, który mnie zaatakował, na pewno nie miał doświadczeń z drugiej wojny światowej, ale jego zachowanie mogło brać się z tej wiszącej w powietrzu nacjonalistycznej atmosfery”. W ubiegłym tygodniu ministrowie Waszczykowski i Błaszczak polecieli do Londynu, aby osobiście i w imieniu rządu RP wyrazić oburzenie wobec rządu brytyjskiego z powodu śmiertelnego pobicia polskiego imigranta w miasteczku Harlow. Nawet jeśli to zdarzenie miało charakter chuligański, a nie rasistowski, mnóstwo relacji z Wysp potwierdza dramatyczny wzrost nastrojów i incydentów antyimigranckich. Dla napastników imigranci to, jak wypisywano na ścianach, zwyczajne szumowiny, prowokujące językiem, wyglądem, obecnością. Przedstawiciele polskiego rządu wzywający Brytyjczyków do gościnności wobec imigrantów i zwalczania ksenofobii, to, gdyby nie tragiczne okoliczności, naprawdę pocieszny obraz. Właśnie przeczytaliśmy, że w warszawskim metrze jakiś kolejny patriota z hasłem „wyp… stąd” na ustach zaatakował dwie Azjatki. Zapewne sprowokowały go chustami. Nie zdziwiłbym się, gdyby w takich i następnych przypadkach policja państwowa i prokuratura nie wykazywały szczególnej gorliwości śledczej, bo sygnał ze strony zwierzchników, od ministra po prezydenta, jest jasny: zarówno narodowcy, broniący Polski przed inwazją obcych, jak i „środowiska kibicowskie” w koszulkach z żołnierzami wyklętymi są ostoją patriotyzmu; co najwyżej czasem dają się sprowokować. Ofiarą prowokacji, w prawdziwie postkomunistycznym stylu, stał się ostatnio sam wiceminister sprawiedliwości Patryk