Panie Redaktorze! Jako wieloletni czytelnik POLITYKI, o poglądach raczej konserwatywnych, musiałem od czasu do czasu znosić rozmaite wyskoki mojego tygodnika, jak choćby „Tusku – musisz!”, które oznaczało rezygnację z resztek bezstronności tego pisma. Tym razem jednak miarka się przebrała. Zamieszczając przed tygodniem paszkwil Roberta Krasowskiego („Kot udaje tygrysa”) na Prawo i Sprawiedliwość, furiacką napaść na Jarosława Kaczyńskiego, POLITYKA popełniła swoiste harakiri. Jeśli chodzi o mnie, to ten list wyjaśnia, dlaczego po latach rozstaję się z Pańskim tygodnikiem. Teraz dopiero doceniłem słuszność decyzji wiceministra sprawiedliwości Patryka Jakiego o skreśleniu POLITYKI z listy czasopism, które mogą być prenumerowane przez sądy. Do niedawna miałem ministra za pyszałkowatego młodzieńca z przedziałkiem wygolonym przez kosiarkę. Teraz muszę przyznać mu rację. Zapyta Pan: O co chodzi? Przecież teza Krasowskiego, że osią polskiej polityki nie są spory ideowe, tylko dwie koterie, które walczą o władzę, że prawdziwym wrogiem prawicy nie jest żadna demokracja liberalna, tylko „salon” – nie jest herezją, nadaje się przynajmniej do dyskusji. Niestety, to tylko zasłona dymna. Głównym celem Krasowskiego jest dyskredytacja obecnej rewolucji i jej awanturnicze przyspieszenie. „Pisowska rewolucja jest anemiczna i płytka. Zmiany są wyłącznie kadrowe…”, „ta rewolucja potrafi wyłącznie mówić” – uspakaja zniecierpliwiony jakobin z POLITYKI. Tymczasem gołym okiem widać, że trwająca rewolucja to nie żadna kosmetyka, uderza ona w same podstawy systemu: w postkomunistyczną konstytucję Kwaśniewskiego, w sądownictwo, które jest bastionem postkomunizmu, w prokuraturę, która wracając w gestię ministra, nareszcie staje się niezależna, w rząd, który odpowiada za zamach smoleński, w armię, którą w dużym stopniu (choć ciągle niewystarczającym) oczyszczono już z Platformy w generalskich lampasach, m.in. zlikwidowano niesławną „komorowską” Akademię Obrony Narodowej, przy okazji eliminując z jej składu ponad setkę zardzewiałych nierobów. Na jej miejsce utworzyliśmy Akademię Sztuki Wojennej, mianując jej komendanta – pułkownika, który napisał pracę doktorską o żołnierzach wyklętych. Udało się zmienić kierunki polityki zagranicznej, wyzwalając Polskę spod dominacji Brukseli i Berlina, zdobywając pozycję lidera Grupy Wyszehradzkiej i Międzymorza. Nasz kraj budzi szacunek w Brukseli. Przeorano kadry, wysyłając nowych ambasadorów do wielkich mocarstw – są to ludzie bez żadnych korzeni w PRL, niesplamieni pracą w dyplomacji III RP. Zmieniono priorytety (i kierownictwo) Instytutu Adama Mickiewicza oraz jego placówek za granicą. Adresatem ich działalności nie jest już snobistyczna śmietanka zagranicznych cmokierów, zachwyconych „Idą”, tylko nasi rodacy, złaknieni polskiej kultury, którzy przeżywają projekcje „Smoleńska” czy filmów Ewy Stankiewicz. Zdaniem Krasowskiego premier i prezydent „nie robią nic poza wypełnianiem administracyjnej rutyny”. Z właściwym sobie brakiem taktu autor nazywa ich „pionkami”. Może warto przypomnieć imponujący dorobek tych „pionków” w czasie krótszym niż jeden rok. Ocalenie setek tysięcy sześciolatków przed wyrwaniem ich z objęć rodziców i narzuceniem im obowiązku szkolnego. Likwidacja gimnazjów, które powstały wbrew interesom najbiedniejszych. Powrót do systemu 8+4. Zmiana treści nauczania – mniej modnych nowinek, jak informatyka, znacznie więcej historii, której znajomość ma decydujące znaczenie w kształtowaniu tożsamości. Reforma edukacji to ogromny wysiłek państwa, opracowanie i wdrożenie „z marszu” nowej podstawy programowej, nowych podręczników zgodnych z prawdą historyczną, nad którą czuwają, zgodnie z zawartym porozumieniem – Instytut Pamięci Narodowej i Ministerstwo Edukacji. Zbliżamy się do religii na maturze i do całkowitego zakazu mordowania dzieci. Wbrew oczywistym f