W wieku 64 lat został prezydentem Francji. Począwszy od 1985 r. nazywano go w całym kraju „Bogiem”, co zresztą lubił, a w każdym razie mu to nie przeszkadzało. Nie sposób o nim zapomnieć, gdyż z jednej strony był ostatnim, co tak poloneza wodził; z drugiej, jeśli zmniejszyć skalę, protoplastą wszystkich tych miernot, które rządzą dzisiaj nami w Europie. Do wyborów prezydenckich w 1981 r. stanął z „programem 110 propozycji”, z których część była z mrzonek rodem, jak np., w polityce zagranicznej: (1) Wymóc na ZSRR wycofanie wojsk z Afganistanu, a (2) na Stanach Zjednoczonych zaprzestanie wspomagania dyktatorów w Ameryce Łacińskiej. Część propozycji w ogóle go nie obchodziła, a do pozostałych miał stosunek relatywistyczny – jeśli się uda, to świetnie, jeśli nie wymyślimy co innego. Przed wyborami przedstawiał się jako największy przeciwnik konstytucji V Republiki, która „nie jest niczym innym, jak sankcjonowaniem jednowładztwa”. Kiedy wygrał, oświadczył natychmiast, że nie ma zamiaru rezygnować z danych mu przez urząd prerogatyw i wkrótce jeszcze je rozszerzył. Wyliczono dokładnie, że w inauguracyjnym przemówieniu użył 461 razy słowa „ja”, odwołując się do de Gaulle’a razy sześć, a swojego poprzednika Giscarda d’Estaing razy 15. Przeszłość Mitterranda? Po latach Jean-Edern Hallier starał się ją rozszyfrować. Z niewielkim skutkiem. Tutaj rzekome, a może prawdziwe ucieczki z obozów hitlerowskich, tam dekoracja (jesienią 1943 r.) najwyższym odznaczeniem przyznawanym przez reżim Vichy marszałka Petaina. Od 1947 do 1958 r. jest 11 razy ministrem najróżniejszych rządów i branż. W październiku 1959 r. niewyjaśniona do dzisiaj „sprawa obserwatorium” – czy sam sfingował zamach na swoje życie, czy rzeczywiście tak na niego nastawano? Jedno jest pewne: dopiero po zakończeniu jego dwóch kadencji prezydenckich, kiedy wycofał się z życia politycznego, osłupiała Francja, której narzucił obraz oddanego małżonka Mme Danielle, dowiedziała się o jego licznych miłostkach i nieślubnej córce Mazarine. Za jego czasów nie ma przecieków z Pałacu Elizejskiego. A o „Bogu” się też nie plotkuje. Był chodzącym sejsmografem kwestii społecznych. Gdy tylko wyczuwał opór, miał odwagę wycofywać się z wcześniej podjętych decyzji, jak choćby w kwestii szkół prywatnych w 1985 r. czy przy odwołaniu „zbyt socjalistycznego” premiera Pierre’a Mauroya. Otaczał się z reguły ludźmi ślepo sobie oddanymi, z konserwatywnymi poglądami, uważającymi, iż społeczeństwo pragnie przede wszystkim spokoju i ciągłości. Tam jednak, gdzie uważał, że rozgrywa się przyszłość kraju, umiał podjąć rękawicę. Stąd szerokie prerogatywy przyznane wielkiemu zwolennikowi zjednoczonej Europy – Jacques’owi Delors. Wiedział, że kultura wymaga braku ingerencji i ciągłego fermentu – stąd nominacja Jacques’a Langa. Przy tym wszystkim pojął dogłębnie, co wiedzieli już Rzymianie, że lud prócz chleba potrzebuje igrzysk. I nie takich ulotnych jak nasze – pożal się Boże – mistrzostwa piłkarskie, ale utrwalonych symbolów wielkości. Dlatego też porywał się na monumentalne, budzące zainteresowanie i dumę, bezstronne (a nie upamiętniające to czy owo zdarzenie, bo tu zawsze będą kontrowersje) inwestycje publiczne. Sam Paryż zawdzięcza mu między innymi: park, miasteczko muzyczne i