Pomyślałem, że to wspaniała okazja, żeby pokazać swoim wiernym czytelniczkom i czytelnikom, na czym polega uprawianie filozofii. W końcu jakiś praktyczny pożytek z tego przywiązania im się należy! Załóżmy, że autorem tekstu jest jakiś zacny poeta. Najlepiej, żeby był to Hölderlin lub Celan, ale od biedy może być i Mallarmé albo Herbert. Założenie to współzakłada Wielkość i Myśl ukrytą w każdym słowie. A naszym zadaniem jest dać przemówić temu, co ukryte. Tajemnica pożądania i tajemnica znaczenia… Czy pożądanie uwarunkowane jest przez znak? A może to właśnie znaczenie rodzi się w pożądaniu, pożądaniu czegoś znakiem znaczonego? W tajemnicę pożądania-w-znaku wprowadza nas czyste nieznaczące: „bara bara bara”. Poeta, zajmując miejsce bez-znaczenia, osadza nas w nim, oznaczając nieznaczące konwencjonalnym „bara bara”, przechodzącym w semantyczną nicość „riki tiki tak”. Nazywając nieznaczące, paradoksalnie inicjuje pole znaczącego jako podległego naszej sensotwórczej mocy i naszej decyzji. Znaczenie okazuje się uwarunkowane władzą podmiotu, który wolnym aktem nie tylko nadaje znaczenia, lecz pozwala istnieć znaczącemu, uruchamia wolną grę znaków, rozkoszując się nią. Ostatnie nie-znaczące słowo daje znak afirmacji: „tak!”. U podłoża życia znaczącego, a więc w semantycznej egzystencji podmiotu uwalniającego słowo, odnajdujemy wolność, wolne „jeśli”. Kosmos znaczącego, logos, uwodzi podmiot, który może włączyć się w jego wieczną grę jako jeden z niezliczonych małych demiurgów – wytwórców i użytkowników znaczeń – choć nie musi. Można mówić, lecz można też milczeć. Można kochać, lecz można też pozostać nieczułym. Oto i dwuznaczne pożądanie znaku, będące pożądaniem podmiotu – znak pożąda podmiotu nadającego znaczenia, lecz i podmiot pożąda egzystowania w rozświetlonej przestrzeni sensu. Peut-être… Jeśli… Pożądanie podmiotu jest zawieszeniem w stanie drżącej możliwości. Również znak zawieszony w próżni, pozbawiony kontekstu i podmiotu, który by go przygarnął, daje znak: pożądaj mnie. Lecz zawsze wybrać można wierność milczeniu… Poprzez pole znaczącego, które okazuje się polem pragnienia i uwodzenia, nawołują się dwa podmioty. Z bez-sensu „bara bara bara” mocą pożądania dźwiga się artykulacja pożądania: bądźmy razem w przestrzeni sensu! Daj mi jakiś znak! Znak jest za-znaczeniem, znakiem bycia podmiotu, bycia gotowego do wyjścia poza siebie ku znaczącej zewnętrzności. Na polu znaczącego, w przestrzeni sensu, ma dojść do spotkania mówiących. Dwoje „bara bara”, dwoje barbarzyńców oddaje się grze znaczenia, której wynik jest nieznany. Wszystko się może wydarzyć… Zew znaczącego przyzwał ich na jaśnię, ku jawności, w której stają dla siebie nadzy, przyobleczeni jedynie w słowa i gesty, okryci woalem przesłaniająco-odsłaniających uwodzicielskich znaków. W drżeniu tej niepewnej gry rodzi się rozkosz. Rozkosz będąca intensyfikacją samego pragnienia, pragnieniem skierowanym ku samemu sobie jako dającemu uwodzicielskie znaki. Oto dający znaki pokazuje. Ekshibicja znaków, znaków uwodzących i pobudzających partnera do wzajemności, stanowi esencję erotyzmu znaczącego bycia, które możliwe jest tylko w oczach świadka, a więc we dwoje. Ja pokażę tobie, a ty pokażesz mnie. Ja opowiem swoje pożądanie, a ty opowiesz mi swoje. I jak wszystko zaczyna się tu od „bara bara”, które wyznacza granicę artykułowanego sensu, tak i kończy się u kresu artykulacji, gdy brakuje już znaku mogącego pomieścić samą rozkosz, wzbierającą i kulminującą w wymianie znaczących objawień własnego pragnienia. Wzajemna triumfalna stymu