W związku z dyskusją wokół odmowy Senatu RP ustanowienia roku 2017 Rokiem Bolesława Leśmiana, co dziwnie jakoś oburzyło redakcję statecznej POLITYKI, oddaję dziś łamy niejakiemu BeBe z „Wiadomości Literackich”, z roku 1931. Bo warto czasem wsłuchać się w głos przeszłości. Nawet jeśli jest to głos anonimowy: Wiele szumu ostatnio czyni wokół siebie pan Bolesław Leśmian (właśc. Lesman – czyżby wstydził się nazwiska swego?), rejent zamojski i poeta rosyjski, cudem odzyskany dla polszczyzny. Ile wart ten cud, niech każdy sam oceni. Atoli tym, którzy gotowi już poganiać naszego wieszczka do narodowego panteonu, dałbym babki na powstrzymanie. Boć on sam jeno babki i babki. Wszystko u niego w jednym się zbiega – w płciowym obcowaniu z coraz to nowymi damami, co też mu się w dodatku nieustająco ze śmiercią kojarzy. Ileż razy kochał, tyleż razy umarł – do takiej można by dojść konkluzji, czytając jego zdziwaczałe i egzaltowane wiersze. Czemu więc wciąż żyje i nas zadręcza? Widocznie niewiasty nie zdołały pana Leśmiana wykończyć ze szczętem. Skoro więc musimy jeszcze się z nim pomęczyć, niech może zmiarkuje się ździebko i wychynie nieco poza ogródki pornografii, gdzie tak bawi niestrudzenie, mimo lat, i dokazuje z dziwnym zamiłowaniem do brania namolnością a siłą tego, czego nie dają mu po dobroci. Gdzież mu tam do Kochanowskiego („Daj, czegoć nie ubędzie, byś najwięcej dała…”). W Czarnolasie wieku złotego jeszcze prosili – w Zamościu wieku żelaza idzie to już bez takich ceregieli. Żeby tylko swej chuci się trzymał. Nie, pan Lesman nie odmówi sobie nawet bluźnierstwa: „Bądź pochwalony i bądź rozpustny,/Uśmiechu wiernej mojej kochanki!”. Wyręczymy go frazą bardziej godną tej sprawy: Patrz na mnie bezwstydnie, kiedy cię zaswędzi,/lecz tak nie spoglądaj na nikogo więcej. Acz my do wieszczych wieńców (wianuszków?) nie pretendujemy. Wszak czy Pan Rejent musi? Ano musi. On ciągle musi i musi. Jest na musie wieczyście i beznadziejnie. Czy to mus płci, czy pieniądza, wszak zawsze mus. Uporczywy i niestrudzony: „I do twej alkowy wbiegam uparcie/I przy łożu twym staję niby na warcie”. Otóż i rym spod Jasnej Góry! My Ci, Panie Rejencie, tę groteskę w lepsze ubierzemy słówko: Drzwi nie domknęłaś, dziecino – twa wina rozkoszna/Będziem tu pleść trzy po trzy na łoża twego krosnach. Czyż nie brzmi to odrobinę mniej żałośnie, skoroś Pan już się uparł nie dawać spokoju pannom, co Cię nomen omen zgoła nie chcą? A no bo czemu miałyby chcieć? Młodyś? Pięknyś? Wysoki może? Aż dziw nas bierze, Rejencie, że Ci która po łbie nie dała. A może i dała, lecz Tyś niestrudzony i nieugięty mąż? „Choćbyś mnie zaklinała wszystkimi słowy,/Już ja nigdy nie wyjdę z twojej alkowy”, powiadasz. Na zydlu siędziesz? Bądźmy bardziej szczerzy w tych sprawach: Mówisz „nie”? Nie słyszałem…/Mnie „tak” się zdawało/Za późno już, dziecko, patrz jak płonie me ciało. Nigdy nie kończą się Twe rojenia młokosa w malignie. Aż zazdrość nas bierze patrzeć na tę młodość siwą: „I wyłonił ją z wora na żądz swych bezdroża:/»Nie masz wokół nikogo, oprócz nas i łoża«”. Otoś i sobie poradził, rycerzu, z giezłem niewieścim. My Ci dopomożem z Twym własnym: I wyłuskał się z pludrów jak robak z jedwabiu/Lewicą, bo prawicą macał mrok jej powabu. Teraz lepiej? Do dzieła więc, imć Rejencie! „Kształt jej wygarniał w objęcia, płonął w jej upale,/A ustami wyławiał dwu piersi korale”. Idźmy dalej, natchnieniu powolni: Żarzyła się buława jego zogromniała/szlak ustom wskazując skroś bogini ciała. Nauczymy Cię odwagi, poeto ułański, poeto damski! Piszesz nam tutaj: „I czuł, w sobie zamilkły, że bogini ciało/Wieczyści