Tydzień w polityce

W debacie publicznej 50. rocznica Marca ‘68 przebiegała pod znakiem gwiazdy Dawida i było to pewne novum w porównaniu z poprzednimi okrągłymi rocznicami, podczas których kwestia ówczesnej antysemickiej nagonki była obecna, ale nie miała charakteru dominującego. Na plan pierwszy wysuwano wtedy wątki oporu wobec komunizmu, obrony kultury i wolności akademickich. W tym roku było inaczej, po trosze z racji bieżącego kontekstu sporu o ustawę o IPN między „dobrą zmianą” a rządem Izraela i właściwie wszystkimi zorganizowanymi środowiskami żydowskimi. Część rozgorączkowanych krytyków PiS zaczęła snuć analogie między Jarosławem Kaczyńskim i Władysławem Gomułką oraz antysemicką atmosferą w 1968 r. i obecnie. Padały nawet stwierdzenia, że Jarosław Kaczyński odwołuje się do antysemityzmu w celu „mobilizacji elektoratu”. Tego rodzaju krytyki są ahistoryczne, kontrfaktyczne, absurdalne i cieszą PiS oraz jego usłużnych propagandzistów, którzy zawsze mogą powiedzieć – i słusznie – że to bzdura, a ponadto wskazać na to, że przecież Sejm niemal jednogłośnie przyjął uchwałę w sprawie rocznicy Marca, potępiającą między innymi antysemicką nagonkę. No to jak my możemy być antysemitami – argumentuje „dobra zmiana” – jeżeli antysemityzm potępiamy? Ale przecież problem: antysemityzm a prawica w Polsce, jest realny i śmiertelnie poważny. Dzięki PiS tendencje i poglądy antysemickie znalazły, po raz pierwszy po 1989 r., eksponowane i prawomocne miejsce w debacie publicznej. Młodzi ludzie z ONR są zapraszani do telewizji publicznej, gdzie argumentują, że zarzut „antysemityzmu” to narzędzie walki Żydów z tymi, którzy nie pozwalają na to, by Żydzi im włazili na głowy; prawicowa gwiazda telewizji publicznej stosuje wobec swoich żydowskich przeciwników określenie „pazerne parchy”, a hołubiony przez pisowski mainstream ks. red. Henryk Zieliński powiela w „Salonie Dziennikarskim” – w którym pojawiają się najdalsi od antysemityzmu redaktorzy Wildstein, Zaremba czy Skwieciński – tezy naczelnego żydoznawcy II RP ks. Stanisława Trzeciaka: że chrześcijanie mają koncepcję prawdy polegającą na zgodności sądu z rzeczywistością, a Żydzi mają koncepcję prawdy polegającą na tym, że prawdą jest to, co jest dobre dla Żydów. „Dobra zmiana” w realnym działaniu nie waha się przed wciąganiem do debaty publicznej takich monstrów jak współczesna żydoznawczyni Ewa Kurek, autorka tezy o kryminalnej, politycznej i moralnej odpowiedzialności Żydów za Holokaust, która za publiczne pieniądze wygłasza odczyty w opanowanych przez PiS instytucjach samorządowych. W kwestii antysemityzmu polityka praktyczna PiS po 2015 r. różni się radykalnie od wcześniejszej praktyki polskiej prawicy przed tą datą. Po 1989 r. politycy prawicowi i centroprawicowi zdawali sobie doskonale sprawę, że antysemityzm w Polsce nie jest marginesem marginesu, że istnieje odłam społeczeństwa, który wyraża takie poglądy w obiegu rodzinno-sąsiedzko-towarzyskim. Lewica i liberałowie zajmowali się demaskowaniem i piętnowaniem takiego antysemityzmu w celu podbudowy własnego dobrego samopoczucia, ale politycy prawicowi, w tym Jarosław Kaczyński, kierowali do takich potencjalnych wyborców następujące, bardziej racjonalne politycznie przesłanie: możecie w cichości ducha i przy wódeczce być sobie antysemitami, nie będziemy was piętnować, ale jeśli chodzi o politykę i to, co ujawnia się publicznie – to wsadźcie mordę w kubeł. I antysemicka część prawicy w większości mordę w kubeł wsadzała, a to dlatego, że dla niej, jak dla ogromnej większości Polaków, ważniejsze od pyskowania na Żydów było zakorzenienie Polski na Zachodzie (instytucjonalnie w NATO i UE), zbudowanym po drugiej wojnie światowej na odrzuceniu narodowego radykalizmu ze szczególnym uwzględnieniem antysemityzmu. Przemawiał do nich argument, że Polski antysemickiej do klubu zachodniego nie przyjmą. W okolicach właśnie 2015 r. doszło do zbiegu dwóch procesów. Antysemicko nastawiona część prawicy uznała, że zakorzenienie na Zachodzie to nie cel dążeń lub osiągnięcie, ale codzienność: jesteśmy w klubie i nas nie wyrzucą, bo nie mają jak. Skoro tak, to po co dłużej przydeptywać gardło swej pieśni