Jeszcze niedawno mówiło się „kaleka”, „kalectwo”. Jednak z czasem te słowa (podobno pochodzące z tureckiego i znaczące tyle, co „ułomny”, „ułomność”) zaczęły brzmieć coraz bardziej nieprzyjemnie i piętnująco. Zwłaszcza że „kaleka” zdaje się niemalże redukować całą osobę do jej ułomności. Sięgnięto więc do łacińskiego, acz upowszechnionego przez Francuzów słowa „niesprawny”, czyli „inwalida”. Jako że „inwalida” dla niektórych nadal brzmiał zbyt dosłownie, a w dodatku nazbyt wojskowo-wojennie, pionierzy polskiej poprawności politycznej epoki transformacji wymyślili, a raczej przejęli z Zachodu „niepełnosprawnego”. Ten dość pokraczny neologizm doskonale oddaje lęk zdrowych przed chorymi i jeszcze większy lęk osób wypowiadających się publicznie przed oskarżeniem o lekceważący czy piętnujący stosunek do pokrzywdzonych przez los. Bo słowo to kłamie całą swoją semantyką: ależ wy jesteście sprawni, jak najbardziej jesteście, no, tyle że nie do końca. I tak to nie ma już „niesprawnych”, nawet gdy leżą sparaliżowani. Niezamierzone to szyderstwo, niemniej szyderstwo. Niezamierzona obłuda, acz obłuda. Na tym jednak nie koniec. Oportunizm kreatorów języka publicznego nie zna granic. Chorzy już nie tylko są sprawni (choć nie w pełni), lecz w ogóle są od swojej choroby (zawsze lekkiej, bo tylko naruszającej pełnię sprawności, a nie sprawność jako taką) egzystencjalnie oddzieleni. „Co choroba, to nie ja” – ja nie jestem chorym, nie jestem inwalidą, ja tę chorobę tylko „mam”, ona się mnie „uczepiła”. Bycie trwale chorym, ułomnym nie może należeć do tożsamości człowieka – jest tożsamością fałszywą, narzuconą, wobec czego należy ją wymazać, wyprzeć. Tak sobie jakoś błądziła myśl wynalazcy osobliwego terminu „osoba z niepełnosprawnością”. Oczywiście to Amerykanie sieją tę panikę leksykalną i wymyślają te wszystkie „wyrażenia z niepełnosprawnościami”, bo właśnie w USA jest najwięcej napięć tożsamościowych. A nasi zarażają się tą chorobą od pierwszego kontaktu; ex America lux. Geneza geopolityczna jest tu jasna. Psychologiczna podobnie – tak bardzo boimy się zachorować, że imamy się lingwistycznych czarów, aby tylko chorobę i kalectwo od siebie precz, jak diabła, odpędzić. Słowo „niepełnosprawny” jest piętnujące, w zawoalowany sposób negując realność choroby jako czegoś, co stawia przed społeczeństwem wyzwanie. Lepiej mówić „inwalida” – więcej w tym obcym i eleganckim słowie odwagi i szacunku. Namawiam wszystkich, abyśmy powrócili do tego mądrego wynalazku. Słowa słowami, wszelako ważniejsza rzecz sama. Ta rzecz to lęk przez inwalidami, powodujący wykluczenie ich nie tylko z języka (pod pozorem czegoś wręcz przeciwnego – troski i inkluzji), lecz również z przestrzeni społecznej i debaty publicznej. Niby jest dla nas wszystkich, nawet dla zatwardziałych liberałów, oczywiste, że niezależnie od tego, jakie zadania redystrybucyjne powinno mieć państwo i o kogo powinno się troszczyć, ludzie ciężko i trwale chorzy oraz ich opiekunowie tak czy inaczej znajdą się bardzo wysoko na liście. W praktyce jednak atawistyczny lęk społeczny przed chorobą i chorymi spycha ich na margines. Widzimy to jak na dłoni, obserwując protest okupacyjny w Sejmie. Jego słuszność jest uderzająca – w Polsce PiS milioner ma prawo do 500 zł na drugie i kolejne dzieci, a opiekunowie dorosłych inwalidów nie mogą się doprosić podobnej kwoty na swoje – jakże zrozumiałe i ważne – potrzeby. Sposób, w jaki rząd znajduje się w tym sporze, objawia jego bezradność, jego idiosynkrazje i resentymenty, jego skrywaną złość oraz nędzę jego „polityki wizerunkowej”, do której to niby przykłada wielką wagę. A przecież i tak wiadomo, że w końcu władza będzie musiała się