Z analizy Marka Migalskiego w „Rzeczpospolitej”: „Aspiranci – oto prawdziwe zaplecze tej władzy i jeden z jej filarów. (...) otwarcie kanałów awansu społecznego dla tych, którzy przez lata stali w trzecim lub czwartym szeregu, zagwarantowało Kaczyńskiemu silne i trwałe poparcie nowych elit. (...) oni doskonale wiedzą, że ich los będzie przesądzony, jeśli Kaczyński przegra: prorządowy kabareciarz straci dotacje, propisowski dziennikarz pracę w TVP, sędzia dubler prawo do zasiadania w Trybunale Konstytucyjnym, a profesor propagandzista radość z występowania w programach publicystycznych w mediach narodowych. Dlatego będą bronić tej władzy jak niepodległości – z żarem, zaangażowaniem, poświęceniem i brutalnością nieznaną nam do tej pory”.
Trudno wyobrazić sobie premiera Morawieckiego mówiącego do papieża słowami, jakimi zwrócił się do niego premier Irlandii Leo Varadkar (za „GW”): „W naszym parlamencie i w referendum głosowaliśmy za unowocześnieniem prawa – rozumiejąc, że małżeństwa nie zawsze działają, że kobiety powinny podejmować własne decyzje i że rodziny przybierają różne formy, w tym i takie, na których czele stoi dziadek, samotny rodzic, rodzice tej samej płci bądź rozwiedzeni. Ojcze Święty, wierzę, że nadszedł czas, abyśmy zbudowali nowe relacje między Kościołem a państwem w Irlandii – nowe przymierze na XXI wiek”.
W magazynowym wydaniu „Polska. The Times” dominikanin Maciej Zięba w kontekście filmu „Kler” Wojciecha Smarzowskiego w dziwny sposób broni ludzi Kościoła: „Wobec Kościoła trzeba stosować wyższe standardy. (...) To wymusza na Kościele konieczność ciągłego oczyszczania się, nawracania nie tylko innych, ale także samego siebie.