Jaki pan premier dzisiaj łaskawy, że nie odmawia mi prawa do ojczyzny.
Pani prezes, ktoś do pani.
– Do mnie? O tej porze?
– Twarz znajoma, gdzieś widziałam, ale nazwiska nie znam. Mazowiecki?
– Może Morawiecki, niech pani prosi.
– Do gabinetu pierwszej prezes?
– A gdzie?
– On może to uznać za demonstrację. Może do saloniku?
– Do gabinetu. Oni krzyczą, dopóki mogą, a jak wiedzą, że dalej ściana, to spuszczają z tonu, chowają ambicje do kieszeni i udają, że nie widzą, czyj to gabinet.
Polityka
39.2018
(3179) z dnia 25.09.2018;
Felietony;
s. 102
