Pierwsze od trzech lat wybory już się rozegrały; druga tura nic istotnie nie zmieni. Ruszyły więc spory o interpretacje i, jak można się było spodziewać, opinie są od Sasa do Lasa. W zależności od tego, jakie się przyłoży kryteria i z czym obecne wyniki porówna, zwycięstwa zmieniają się w porażki, a wnioski są sprzeczne. Paradoksalnie, w przypadku tak skomplikowanych wyborów o ich faktycznym wyniku więcej mówią polityczne emocje i nastroje po głosowaniu niż same liczby i procenty. W PiS, jak słyszymy, już rozpoczęło się „rozliczanie z sukcesu” i wzajemne podgryzanie frakcji, a we wszystkich bodaj komentarzach polityków PiS oficjalny triumfalizm brzmi zdecydowanie nieszczerze; dużo jest za to jawnej krytyki kampanii, przestróg na przyszłość i w ogóle niedosytu. Może oczekiwania były nadmierne, ale, prawdę mówiąc, żadne sondaże ani ich średnie wielotygodniowe nie wskazywały na taki „mało zwycięski” sukces PiS. Warto zresztą wrócić do przepowiedni sprzed kilkunastu dni: myślę, że opozycja brałaby wtedy w ciemno i z pocałowaniem ręki ankietera wyniki, choćby zbliżone do rzeczywistych. Więc ostatecznie wygrał PiS, ale poczucie wygranej jest bardziej po stronie przegranych. I te emocje nie zwodzą.
Proponuję popatrzeć uważnie na jakąkolwiek mapę przedstawiającą wyniki wyborów do sejmików wojewódzkich (np. taką, gdzie „tereny PiS” zaznaczane są na niebiesko, a „kontrolowane” przez opozycję na żółto). Na razie, przed ostatecznym domknięciem koalicji, proporcja jest 6,5 do 9,5 – te połówki to woj. dolnośląskie, gdzie wskutek lokalnych konfliktów wśród obecnych i byłych polityków PO o przejęciu władzy decydować będzie 6 tzw.