Czy jest możliwe życie publiczne bez kłamstwa, tego nie wiem. Starsi z nas byli świadkami niejednego kłamstwa, a młodsi też nie mogą narzekać na nadmiar prawdy. W Polsce Ludowej dowiadywaliśmy się, że żyjemy w najlepszym z systemów, Zachód gnije, Wschód kwitnie, my miłujemy pokój, a oni nie mogą żyć bez wojny. Dokładnie tak, jak mówił prezes Kaczyński na plenum KC PiS w Jachrance: My jesteśmy cacy, a oni są be. W karykaturach z epoki „oni” to byli otyli milionerzy w cylindrach i z cygarem, często oparci o armaty. Gdy system runął, zawaliła się też oficjalna prawda. Narodziła się prawda III RP – my jesteśmy cacy, wszystko, co pachniało „Peerelem”, nawet bary mleczne, było be. „Peerelowski” dyrektor, inżynier, oficer czy ekonomista był skażony. Kto wówczas żył, miał pecha, urodził się nie w porę i dźwigał garb przeszłości. Aż w 1989 r. nastała Trzecia RP, najlepszy okres od co najmniej dwóch stuleci, statystyki pięły się w górę, reputacja międzynarodowa rosła, transformacja od socjalizmu do kapitalizmu, od niewoli do wolności, od kłamstwa do prawdy, uchodziła za przykładną. Ten i ów narzekał na biedę i nierówności, ale nie był w stanie zepsuć atmosfery historycznego sukcesu.
Minęło ćwierć wieku (1989–2015), władzę objął PiS, a wraz z nim nowe kłamstwo: oficjalna propaganda i polityka historyczna z najlepszego ćwierćwiecza w historii Polski uczyniły ćwierćwiecze najgorsze. Polska w budowie zamieniła się w Polskę w ruinie. Ludzie nowej władzy, PP. Duda, Szydło, Błaszczak, Morawiecki i inni, na wyprzódki zaczęli szlochać nad Polską w ruinie. Rano mieli usta pełne dumy narodowej i wstawania z kolan, a wieczorem trajkotali o Polsce w ruinie, „po latach zaniedbań – mówili – udało nam się podnieść z upadku”.