Publicysta „Sieci” Piotr Skwieciński został dyrektorem Instytutu Polskiego w Moskwie. Redaktor cieszy się czy martwi? Zazdrościć mu czy współczuć zesłania? Zobaczmy, co pisał w swoich komentarzach o Rosji (głównie w portalu wPolityce.pl), a odpowiedź nasunie się sama.
Styczeń: „Zastój i nuda w Rosji powodują dziwaczne reakcje. Dwa wideoskandale”. Skandal pierwszy. Grupa kadetów z akademii lotnictwa cywilnego nakręciła wideo do muzyki „Satisfaction” Benassiego. To w armiach czy w siłach zmilitaryzowanych nowa świecka tradycja. Podobne filmiki kręcili już żołnierze brytyjscy, amerykańscy, izraelscy. Rosyjscy piloci cywilni przebili ich jednak stopniem zerotyzowania wykonywanych układów tanecznych, które kojarzą się z homoseksualizmem, co nie musi się podobać. To kolejny dowód na to, że w Rosji narasta młodzieżowy ferment. Widać to było już wiosną, kiedy młodzież zdominowała dwie fale antyputinowskich demonstracji, które miały miejsce w całym kraju. Młodzież dryfuje w stronę liberalno-lewicową, a władza demonstruje konserwatyzm, przywiązanie do tradycyjnych wartości i związki z Cerkwią. „Oznacza to kurs kolizyjny”. W Rosji panuje atmosfera zastoju, braku perspektyw i nudy. Dla coraz większej liczby osób staje się to nie do zniesienia. I odreagowują – spontanicznie, mniej lub bardziej twórczo lub nihilistycznie.
Marzec: marazm i zastój odczuwane są przez zwykłych Rosjan i przez elity. Zmiana w Rosji może przyjść... przez elitę. „Albo wyłącznie przez nią – jako rodzaj pałacowego przewrotu czy pokoleniowej rewolucji, albo przynajmniej częściowo – bo tylko akceptacja co najmniej części putinowskiej elity może ją legitymizować lub uczynić trwałą”.
Czerwiec: historia rodziny Jakowlewów.