Równo trzydzieści lat temu Tom Berners-Lee z CERN zaproponował oprogramowanie łączące w jednym miejscu zasoby zgromadzone na wielu komputerach, w dodatku w sposób, który pozwala sięgać do nich za pomocą dowolnej frazy występującej w dokumentach zapisanych w pamięci któregoś spośród tych spiętych ze sobą komputerów. Teksty i kody zapisane w pamięci komputerów stałyby się „hipertekstem” i potencjalnie „hiperlinkiem”. Wszystko ze wszystkim, każdy z każdym, w pełnej otwartości i bezpruderyjnie, by tak rzec. I faktycznie – po jakimś czasie dzięki jednolitemu standardowi kodowania i transmisji oraz odczytywania danych (html, http) zasoby niezliczonych komputerów były już online.
To taki mój prymitywny opis idei „wszechświatowej sieci”, czyli World Wide Web (www), która stała się fundamentem internetu i nadal stanowi jego lwią część. Nie minęły dwie dekady, a kilka informatycznych i telekomunikacyjnych wynalazków składających się na internet przeorało nasze relacje z innymi i naszą codzienność. Ba, wyrosło pionierskie pokolenie, którego życie toczy się głównie w tym nowym i jakże realnym świecie. Nie mamy jeszcze podstaw do wyciągania dalekosiężnych wniosków na temat skutków cywilizacyjnych, jakie przyniosą technologie informatyczne. Już teraz wszystko wygląda inaczej, lecz co będzie za pół wieku? Jak bardzo zmienią się relacje międzyludzkie, instytucje, praca? Czy kategorie „publicznego” i „prywatnego” przetrwają? Co z demokracją? A czy fizyczna obecność ludzkiego ciała w określonym miejscu i czasie będzie miała tę wagę co dziś?
Pytań wiele i odpowiedzi niemało. Podobnie jak z globalnym ociepleniem. Co z tego wszystkiego wyniknie? Pewnie nic dobrego. Tym bardziej szkoda, że my tymczasem im bardziej mądrzejemy, tym bardziej głupiejemy.