Premier Morawiecki obiecuje, co może, żeby Polakom żyło się jak najlepiej. Na konferencji prasowej w Płońsku obiecał zwiększenie liczby lokalnych połączeń autobusowych mieszkańcom Błonia, którzy z powodu braku tych połączeń, by dotrzeć na 8 rano do oddalonej o 30 km Warszawy, muszą wstawać trzy godziny wcześniej. Niestety, mieszkańcy Błonia nie wykazali wrażliwości na to, jak dramatyczna jest ich sytuacja, i informację premiera wyśmiali, przekonując, że na 8 rano mogą do Warszawy dojechać w 26 minut pociągami o 6.49, 6.58 lub 7.08.
Brak zrozumienia dla obietnicy premiera dziwi, bo z pewnością została poprzedzona drobiazgowymi analizami specjalistów. Z tych analiz musiało jasno wynikać, że premier powinien dokądś pojechać i coś obiecać. Padło na Błonie i Błonie musi to zrozumieć, zamiast z premiera szydzić i upierać się, że lepiej od niego wie, o której ma wstawać, żeby na 8 rano dojechać do Warszawy.
Być może dodatkowe połączenia autobusowe z Warszawą nie są Błoniu potrzebne, ale jeśli dobrze rozumiem intencje premiera, i tak zostaną mu obiecane. Te obietnice się Błoniu po prostu należą. Jak wiadomo, polityka społeczna obecnego rządu polega na tym, że jeśli składa obietnicę, że coś komuś da, to nie dlatego, że to jest temu komuś potrzebne, tylko dlatego, że rządowi jest potrzebne, żeby mu to obiecać. Z drugiej strony, jak ktoś naprawdę czegoś potrzebuje, to nie znaczy, że rząd musi mu to dać, zwłaszcza w formie, w której ten ktoś uważa, że powinien to dostać. Jaskrawym przykładem są opiekunowie osób niepełnosprawnych, pracownicy sądów i nauczyciele, którzy chcieliby dostać od rządu pieniądze w formie gotówki, chociaż rząd, który potrzeby tych środowisk zna, bo śledzi je na bieżąco, wyraźnie zapowiedział, że przekaże im te pieniądze w formie trzynastki dla emerytów i przywróconych lokalnych połączeń autobusowych.