Prowadzimy godnościową politykę historyczną – powiedział premier w exposé. Co to takiego „godnościowa polityka historyczna” – i czym to się je? Czyżby chodziło o takie prostactwo, że my jesteśmy bardziej godni niż inni? Sięgnijmy do autorytetów.
Najpierw fragmenty listu prof. Piotra Glińskiego do tygodnika „Do Rzeczy” (18 XI 2019 r.). Potem fragmenty wystąpienia prof. Marcina Kuli z okazji wyboru (moje gratulacje!) na członka korespondenta Polskiej Akademii Umiejętności (PAU, 19 IX 2019 r.). Pierwszy pokazuje, z jakim rozmachem rząd realizuje „politykę historyczną”. Drugi mówi, co myśli o „polityce historycznej”. Zestawienie obu tekstów jest oczywiście moim zabiegiem. Obu panów przepraszam za skróty, wyimki i wykorzystanie tekstów bez ich zgody i autoryzacji. Własną konferansjerkę ograniczam do minimum, by ustąpić miejsca gościom.
PROFESOR PIOTR GLIŃSKI, wicepremier, minister kultury i dziedzictwa narodowego: W ubiegłej kadencji minister kultury powołał kilkadziesiąt nowych instytucji kultury i muzeów, m.in.: Instytut Solidarności i Męstwa im. Witolda Pileckiego (który zaledwie dwa miesiące temu otworzył swój oddział w Berlinie, kolejne zamierza otworzyć w Nowym Jorku i Tel Awiwie), Narodowy Instytut Polskiego Dziedzictwa Kulturowego za Granicą Polonika (który opiekuje się zabytkami, nekropoliami i polonijnymi instytucjami kultury), Instytut Literatury, Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki, Biuro Programu „Niepodległa” (koordynuje i wspiera Święta Niepodległości), Polską Operę Królewską, Instytut Dziedzictwa Solidarności, Narodowy Fundusz Ochrony Zabytków.
Wiele instytucji kultury dzięki różnorakim przekształceniom zyskało całkowicie nowy styl działania: Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny, Wytwórnia Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w Warszawie, Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku, Interaktywne Centrum Bajki i Animacji w Bielsku-Białej, Instytut Śląski w Opolu, Instytut Północny w Olsztynie, wydawnictwa PIW czy PWM.