Po miesiącach plotek i spekulacji Lewica zdecydowała, że jej kandydatem na prezydenta będzie Robert Biedroń. Powrócono więc do punktu wyjścia, ponieważ Biedroń był już typowany na kandydata latem, kiedy zgłaszano listy kandydatów do wyborów parlamentarnych. Wówczas tłumaczono, że – wbrew wcześniejszym zapowiedziom – były prezydent Słupska nie wybiera się do Sejmu nie dlatego, że woli europarlament (i zarobki europosła), ale dlatego, że wierchuszka lewicowej koalicji ma wobec niego „inne plany”.
Przez kolejne miesiące wyraźnie było jednak widać, że zapał Biedronia do ubiegania się o najważniejszy urząd w państwie również maleje. Wzrastać zaczęły za to notowania Adriana Zandberga – głównie za sprawą jego popisów retorycznych na mównicy sejmowej. I zaraz po tym, jak pojawiły się sugestie, że to lider Razem powinien kandydować w majowych wyborach, przedstawiciele Lewicy zaczęli twierdzić, że żaden z „trzech tenorów” nie wystartuje w prezydenckim wyścigu, a zamiast któregoś z nich wskazana zostanie „kandydatka”. Złośliwi dodawali, że to pomysł Włodzimierza Czarzastego, który w ten sposób chce ukrócić przywódcze zapędy Biedronia i Zandberga. Nawet jeśli tak było, to plan spalił na panewce.
– Na Jolancie Banach, pomimo bardzo dobrego wyniku w ostatnich wyborach, ciążyłby brak mandatu posłanki. Z kolei Małgorzata Sekuła-Szmajdzińska chciała mieć pewność, że jest popierana przez większość członków partii, a nie że została wytypowana podczas rozmów przy zielonym stoliku – mówi jeden z polityków SLD. Wśród potencjalnych kandydatek wymieniano także wicemarszałek Senatu Gabrielę Morawską-Stanecką oraz rzeczniczkę SLD Annę Marię Żukowską, której nazwisko miał rzucić podczas konwencji zjednoczeniowej Wiosny i SLD Czarzasty, wywołując dezaprobatę zebranych.