Specyficzną logiką kieruje się Marek Jakubiak, który chce być kandydatem na prezydenta. W „Rzeczpospolitej” mówi: „Jestem zdumiony taką liczbą podpisów. Mogę panu powiedzieć, jak one do mnie przychodziły. Prawda jest taka, że 100 tysięcy podpisów zostało mi przysłanych, przyniesionych do moich siedzib. (…) jestem zaskoczony i jestem dumny z tego powodu, bo nie wierzyłem, że 100 tysięcy uda się zebrać”. Czyli nie wierzył, że ludzie poprą go na zwykłych listach, ale wierzy w sensowność swojej kandydatury.
Michał Ogórek o nieoczekiwanych sukcesach koronawirusa („Angora”). Oprócz niemal pewnego „impulsu rozrodczego” autor zwraca uwagę, że: „Generalnie to wszystko, czego nie udało się uzyskać rządom PiS, osiąga za nich wirus. Weźmy poparcie społeczne. (…) Wirus osiągnął efekt, o jakim propaganda rządowa nie mogła nawet marzyć: efekt modlenia się do telewizora. Z powodu przeniesienia obrzędów religijnych (…). (…) wirus dużo skuteczniej od władzy poradził sobie z radykalnym wyeliminowaniem antyrządowych przedstawień teatralnych i wszelkich innych aktów nieposłuszeństwa zbiorowego”. I to nie jest jego ostatnie słowo.
Roman Kurkiewicz pisze o prezydencie bez rewerencji („Przegląd”): „Andrzej Duda w ostatnich dniach przebiera się metodycznie za nie wiadomo kogo, co można by właściwie uznać za adekwatne, bo w rzeczy samej nie bardzo wiadomo, kim jest, po co i jak. (…) Mundurki, ni to harcerskie, ni to obrony terytorialnej przebranej za komandosów, ni to kreatora mody strojącego się na Mao – mają sprawić, że puste stanie się pełne”. Przecież to proste – za mundurem panny sznurem.
Artur Sporniak o narastających finansowych problemach Kościoła („Tygodnik Powszechny”): „Wśród dziedzin boleśnie weryfikowanych przez pandemię znalazły się także finanse Kościoła, w dużej mierze funkcjonujące na nieformalnych zasadach.