Dwaj ministrowie – zdrowia i spraw zagranicznych – postanowili nie czekać na planowaną na wrzesień rekonstrukcję rządu i odwołali się sami. Pierwszy do dymisji podał się Łukasz Szumowski, który jeszcze w sierpniu po powrocie z urlopu zapewniał publicznie, że odchodzić nie zamierza, a dwa dni potem jego tropem poszedł Jacek Czaputowicz.
Ich dymisje były spodziewane od dawna. Szumowski chciał odejść już wiosną, ale został na pierwszą falę epidemii; Czaputowicz od początku był traktowany i nazywany „eksperymentem”. Moment na dymisje wybrali jednak fatalny. Minister zdrowia odszedł w najgorszym od początku epidemii tygodniu, szef dyplomacji – w środku kryzysu na Białorusi. – Rozumiem, że chcieli odejść sami, a nie zostać odwołani jesienią, ale dlaczego Szumowski nie odszedł tuż po wyborach prezydenckich, gdy zachorowań było mniej? Nie mam pojęcia – mówi polityk Zjednoczonej Prawicy.
Żeby zatrzeć wrażenie kryzysu przywództwa w rządzie, Mateusz Morawiecki kilka godzin po konferencji Czaputowicza ogłosił nazwiska obu następców. Nowym ministrem zdrowia został prezes NFZ Adam Niedzielski, wieloletni urzędnik i współpracownik Morawieckiego z czasów, gdy był on ministrem finansów w rządzie Beaty Szydło. Niedzielski to ekonomista (rzadkość w resorcie zdrowia, zarządzanym z reguły przez lekarzy), bez politycznego zaplecza, mający oparcie jedynie w premierze.
Czaputowicza zastąpił Zbigniew Rau, dotychczasowy szef sejmowej komisji spraw zagranicznych, a zarazem profesor prawa specjalizujący się w historii myśli liberalnej. Rau nie należy do pierwszoplanowych posłów PiS, ale doświadczenie polityczne ma znacznie większe niż Niedzielski – był senatorem w latach 2005–07 (jeden z jego ówczesnych kolegów wspomina go jako „sierotę po PO-PiS”), obracał się w kręgach bliskich Lechowi Kaczyńskiemu.