Prezes PiS straszy wetem w sprawie budżetu UE. Klaus Bachmann w „Tygodniku Powszechnym” zwraca uwagę: „Prawnicy unijni wiedzą (...): ani prawo UE, ani prawo międzynarodowe nie pozwalają, aby pozbawić jakieś państwo członkostwa w organizacji międzynarodowej. Ale gdyby chciano się pozbyć Polski i Węgier, a te państwa same nie poszły w ślady Wielkiej Brytanii, to wszyscy pozostali mogą jednocześnie wystąpić z obecnej Unii, założyć nową i przejąć instytucje tej starej. Jak kraje, które wetowały pakt, wyjdą na tym finansowo, łatwo sobie wyobrazić”. Brzmi prawie tak abstrakcyjnie jak polexit. Do czasu.
Bogumił Łoziński z „Gościa Niedzielnego” w tonie ultymatywnym, ale z osłodą na koniec: „Środowiska katolickie oczekują jasnego stanowiska w sprawie lewicowej rewolucji obyczajowej. Czekamy więc na przedstawienie aktualnego programu zrekonstruowanego rządu Zjednoczonej Prawicy. Patrząc na jego skład personalny, można powiedzieć, że dominują w nim osoby kompetentne, silne osobowości, co pozwala przypuszczać, że nawet ambitne cele mogą być skutecznie realizowane”. Wreszcie dziennikarz, który nie zdejmuje różowych okularów.
Oczekiwania wobec rządu studzi szef „Przeglądu” Jerzy Domański: „Nie pamiętam ekipy, która choć po części byłaby tak płodna w produkowaniu obiecanek. (...) Kolejne grupy zawodowe już wiedzą, że po wyborach ich oczekiwania mają skromne znaczenie. Zaczęło się od górników. Bardzo zimny prysznic spadł na rolników. A emeryci, którzy tłumnie poparli Dudę, równie tłumnie będą ofiarami zapaści służby zdrowia. (...) W dramatyczną fazę epidemii wchodzimy ze słabnącą pozycją prezesa Kaczyńskiego, głęboko skonfliktowanym rządem, prezydentem bez charakteru, podziałami w samym PiS i coraz żwawszym ogonem w postaci Solidarnej Polski i Porozumienia.