Głowi się nieustannie nasza opozycja nad najbardziej obiecującymi metodami doprowadzenia do politycznej zmiany w 2023 r. Co rusz pojawiają się nowe inicjatywy, ruchy społeczne i zjawiska, które pod kątem tej przydatności są analizowane. Niektóre są zupełnie nowe, inne stanowczo retro. Do tej drugiej kategorii niewątpliwie należą toczące się od kilkunastu dni spekulacje o powrocie Donalda Tuska do aktywnej roli w krajowej polityce. Parokrotnie już wydawał się nam rysować jego widok: niczym jeźdźca na białym koniu gdzieś na horyzoncie. I za każdym razem wzbudzało to niemałą ekscytację. Ale czy warto łudzić się jeszcze raz?
Ze swoimi 63 latami Tusk nie jest jeszcze w politycznym wieku emerytalnym. To polityk jeden na tysiąc, jeśli chodzi o wywoływany rezonans społeczny. Wśród sympatyków opozycji cieszy się szacunkiem i niemal powszechnym mirem; z łatwością potrafi ich poderwać, wlać otuchę w serca, zmobilizować do walki. Rezonuje także u drugiej strony. Niczym Kaczyński przemawiający w kościele lub obrażający połowę Polski i odwracający w ten sposób uwagę opozycji od spraw ważniejszych, Tusk wywołuje wściekłość swoich wrogów jednym gestem, kilkoma słowami (zwłaszcza wypowiedzianymi w którymś z obcych języków) – większość jego tweetów staje się topowymi newsami na prawicowych portalach. I robi to z większym „wdziękiem”, bo gdzie Kaczyński potrzebuje obelgi i insynuacji, tam Tusk posługuje się ironią i uszczypliwością. Ma ponadto silną pozycję międzynarodową, a więc kapitał nieodzowny, aby po rządach PiS odbudować pozycję Polski.
Jest jednak też i kilka „ale”. Tusk sam je pokazał, kiedy rzucił ręcznikiem w kluczowym dla kraju momencie walki o prezydenturę w 2020 r. To niewybieralność u ponad 50 proc. obywateli – zbyt duży elektorat negatywny, którego nie ma np.