Sześć lat temu „dobra zmiana” przejęła Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku. Do oceny powstającego muzeum „dobra zmiana”, w osobie ministra profesora Piotra Glińskiego, zamówiła recenzje wystawy głównej. Zaufania dostąpili historycy prof. Jan Żaryn i dr hab. Stanisław Niwiński oraz publicysta Piotr Semka. Autorzy nie zawiedli. Wszystkie recenzje były obszerne, zdecydowanie krytyczne i negatywne. Niewątpliwie odegrały rolę w usunięciu dyrektora muzeum prof. Pawła Machcewicza i w powołaniu na jego miejsce młodego historyka dr. Karola Nawrockiego z IPN.
Sprawa jest znana, nie zamierzam jej opisywać. Wracam do niej tylko dlatego, że utkwił mi w pamięci jeden z licznych zarzutów pod adresem wystawy, mianowicie zbyt silny akcent położony na cierpienia ludności cywilnej, a za mały na stronę militarną wojny, wkład polskich sił zbrojnych, wojnę jako szkołę patriotyzmu, charakterów etc. Piotr Semka pisał m.in.: „Nikt o zdrowych zmysłach nie zaprzecza, że wojna niesie z sobą grozę, ale nieprzypadkowo czcimy ludzi, których ta wojenna groza nie skłania do bierności, tchórzostwa, serwilizmu wobec najeźdźców, skupienia się wyłącznie na przetrwaniu swoim i ewentualnie bliskich. Opowiadając o wojnie, nie należy ukrywać potworności, ale akcentować też hartowanie się charakterów, pomysłowość oporu i solidarność społeczną. A także to, co zawsze fascynowało ludzi – format dowódców, jakość taktyki wojennej i odwagę na polu bitwy. Przez wiele lat narzekano – niekiedy słusznie – że opowieści o wodzach i bitwach nie zauważają cierpienia zwykłych ludzi. Dzisiaj obserwujemy przechył w odwrotnym kierunku: skupienia się wyłącznie na losach ludności cywilnej z programowym wręcz wypychaniem dumy z dziejów militarnych na margines. W przypadku Polski, która może się pochwalić skalą walki z bronią w ręku – to zdumiewająca tendencja” („Rzeczpospolita” 13.