Chociaż żadne ogólnopolskie wybory nie pojawiają się na horyzoncie, nie ma chyba teraz gorętszego tematu politycznego niż ustalanie strategii opozycji na pokonanie Zjednoczonej Prawicy. Jest w tym sens, ponieważ o zwycięstwie w wyborach – wbrew wielu opiniom – nie decyduje ostatnie kilka miesięcy przed datą głosowania. Choćby przykład PiS pokazuje, że przemyślana, wieloetapowa polityczna kampania musi rozpocząć się znacznie wcześniej. Na sukces Kaczyńskiego w 2015 r. złożyło się wiele koncepcji i działań uruchomionych już w 2011 r., na początku drugiej kadencji rządów Platformy i PSL. Im było łatwiej, bo to była jedna formacja, a teraz to kilka ugrupowań rywalizujących o to, kto będzie miał decydujący głos przy układaniu list wyborczych. Niemniej ożywienie na całej opozycji jest dzisiaj wyraźne, jakby zdano sobie sprawę, że do wyborów nie zostały aż niemal trzy lata, ale tylko tyle.
Do rangi dużych wydarzeń awansują ostatnie transfery posłów Koalicji Obywatelskiej do formacji Szymona Hołowni, jak ostatnio posłanki Nowoczesnej. Jednak lider Polski 2050 był postrzegany wcześniej jako ten polityk, który dobierze się do posłów i elektoratu PiS, a przynajmniej Porozumienia. Tak się nie stało. Pytanie zatem, czy wystarczy samo przegrupowanie w ramach opozycji, bez naruszenia stanu posiadania obozu władzy. Nie jest to jasne, najłagodniej ujmując. W ostatnich dniach po stronie opozycji zapanowała euforia po badaniu IPSOS dla OKO.press, że antyPiS ma już przygniatającą przewagę na rządzącymi, trzeba tylko przeczekać. To może i prawda, ale tylko wtedy, jeśli PiS już nie wzrośnie ponad to, co ma teraz. Każde naruszenie tego układu powoduje, że te prognozy się sypią. Kiedy partia Kaczyńskiego znowu poszybuje do 40 i więcej procent, ktoś ją musi gonić przynajmniej do poziomu 35 proc.