Jak zmięta stara szmatka wisiałem na poręczy krzesła, gdy nagle młodzieńczy hart ducha mi wrócił, a krew znowu popłynęła wartkim strumykiem. Zawsze tak się dzieje, gdy widzę Zbigniewa Ziobrę. To mój antybiotyk, steryd i lek przeciwbólowy. Polityk ten obdarzony jest najrzadszej klasy inteligencją oraz wykwintnym poczuciem humoru. Pod zgrabnym snopem ciemnej grzywy rysuje się nad lewym okiem prawda, a nad prawym – dobro. Dziewczęco zaróżowione, dla zmylenia przeciwnika, policzki sugerują mocne zaangażowanie w obronę ojczyzny. Sylwetkę ma tak zmienną, że czasami sam siebie nie rozpoznaje i kłania się sobie w lustrze. Słuszne muszle uszne dodają mu zawodowego wdzięku, gdyż dobrze wie, czemu służą. Jest w pełni niezależny, nie krępują go żadne prawnicze autorytety. Profesorskie tytuły i wieloletnie doświadczenie w sądach czy prokuraturach ma w dziupli u znajomej wiewiórki. W swoich licznych i śmiałych wystąpieniach subtelnie waży słowa, podkreślając, że kurczowe trzymanie się UE zagraża polskiej tożsamości i dobrostanowi suwerena.
Podobno w najbliższym czasie Ziobro ma powołać Narodowy Sąd Międzynarodowy. Będzie on jednoosobowo orzekał (na początku tylko u nas), kogo można wsadzić bez rozprawy w sądzie, a kto może być niewinny, bo złożył oświadczenie, że taki jest. Przy okazji instytucja NSM bardzo wzmocni urząd prezydenta, który niedawno został brzydko nazwany słowem często używanym na kortach tenisowych. Nie ma co ukrywać, chodzi o debel. Myślę, że epitety rzeczywiście są niepotrzebne. Samo „Andrzej Duda” wystarczy.
Ostatnio minister sprawiedliwości tak zasunął z telewizyjnego ekranu, że pół Polski się zgięło, a pół wyprostowało. W odwecie za ujawnienie trasy finansowego slalomu giganta w wykonaniu Obajtka zasadził się na marszałka Senatu Tomasza Grodzkiego.