Renata Grochal pisze w „Newsweeku” o Beacie Szydło i jej chęci powrotu na szczyty polskiej polityki: „– Szydło wykorzystuje czas w Brukseli na przeczekanie. Nie jest tak, że teraz rzuci rękawicę prezesowi, ale spotyka się z posłami, utrzymuje relacje z tymi, którzy mogą być ważni w rozgrywkach wewnętrznych. Stara się nie pokazywać zbyt dużych ambicji, ale czeka na odpowiedni moment, żeby wrócić – mówi mój kolejny rozmówca w PiS. (…) Wielu w PiS uważa, że gdy Kaczyński jeszcze bardziej osłabnie, Szydło stworzy nieformalną koalicję z Ziobrą i Andrzejem Dudą i włączą się do walki o schedę po prezesie”. Słowem, prezes wszystkim się już przejadł.
Poseł Lewicy Maciej Gdula przekonuje czytelników „Polski”: „Jeżeli chodzi o współpracę z PiS, to takich możliwości tak naprawdę nie ma. Ciężko dziś w ogóle byłoby znaleźć wśród posłów lewicy jakikolwiek sentyment, żeby współpracować z PiS. Oni reprezentują wszystko, przeciwko czemu my protestujemy, wszystko, czym nie jesteśmy i czym być nie chcemy. Zarazem ciężko by było o choćby minimum zaufania. PiS już wielokrotnie pokazał, że nie da mu się ufać, bo łamią dane słowo i same parlamentarne reguły”. A i tak co trzeci wyborca gotów jest głosować na tę partię. Może właśnie to łamanie reguł tak im się podoba.
O dylematach Jarosława Gowina pisze w „DGP” Piotr Zaremba: „pojawia się pytanie, na ile ten nowy wizerunek »umiarkowanej i cywilizowanej prawicy« jest trwałym wianem Gowina, zapewniającym mu przyszłość w polityce. Do tej pory żadna z takich formacji samodzielnie nie wygrała wyborów. Nawet partyjna maszyneria ludowców nie jest tu gwarancją. Owszem, PSL Kosiniaka-Kamysza nęci dziś Gowina »nową chadecją«.