Przeżywamy równocześnie dwa dramaty: głośny i cichy. Głośny rozgrywa się na wschodniej granicy: w tamtą stronę są zwrócone media, polityka, społeczne emocje. Trudno się dziwić, bo z takim wyzwaniem prawnym, praktycznym, humanitarnym, moralnym jeszcze nie mieliśmy do czynienia. A do pandemii już jesteśmy przyzwyczajeni. Kryzys migracyjny zepchnął „temat koronawirusa” na dalszy plan, w szmer codziennych suchych komunikatów, w szarą strefę niedopowiedzeń, jakiejś przedziwnej „gry na zwłoki”. Spójrzmy bowiem, co się dzieje: 93 proc. nowych zakażeń i aż 96,5 proc. zgonów na covid dotyczy dziś osób niezaszczepionych! Jeśli zdarza się, że umiera osoba zaszczepiona – a to jeden na 20 przypadków – zwykle dotyczy to pacjentów najstarszych (średnia wieku ponad 80 lat) i z chorobami współistniejącymi. Jednak prawie połowa Polaków tych statystyk nie zna albo w nie nie wierzy.
Szokujące, że wśród najmłodszych – zapewne przekonanych, że tak jak na początku pandemii jest ona groźna głównie dla dziadków – zdecydowana większość odmawia ochrony. Najgorzej jest w tradycyjnie propisowskich województwach: podkarpackim, lubelskim i podlaskim – tam jedną lub dwie dawki przyjęło zaledwie kilkanaście procent (!) nastolatków i ok. 1/3 dwudziestolatków. Więc będą chorować i zakażać; i będą, co już się coraz częściej zdarza – umierać. Próbowaliśmy wydobyć z państwowego systemu służby zdrowia szczegółowe dane o przebiegu czwartej fali pandemii („Kronika zaplanowanej śmierci”) – idzie jak po grudzie. Władze nawet nie ukrywają, że „nie chcą straszyć wyborców”. Premier, wielokrotnie pytany o możliwość wprowadzenia nowych epidemicznych obostrzeń, a przede wszystkim publicznej kontroli certyfikatów sanitarnych, odpowiadał, że „nie ma na to przyzwolenia społecznego”, mając zapewne na myśli przede wszystkim wyborców PiS.