Powrót Donalda Tuska do PO rozbudził w elektoracie największej opozycyjnej formacji spore nadzieje. Latem dosyć powszechnie oczekiwano, że pod nowym przywództwem Platforma od razu przystąpi do wielkiej ofensywy i wkrótce zakończy coraz mniej stabilne rządy PiS. Chociaż już wtedy trzeźwiejsi komentatorzy przestrzegali przed kreśleniem nierealistycznych scenariuszy. I jak się okazało, to sceptycy mieli rację. Jesienią PiS odzyskało kontrolę nad większością sejmową, z kolei Tusk – zamiast organizować szarżę na wroga – przystąpił do porządkowania szeregów we własnej partii, która mocno się zmieniła przez siedem lat jego nieobecności. I nie były to działania widowiskowe ani efektywne. Platforma po staremu miała problem z określaniem stanowiska w kluczowych kwestiach, nie przejawiała inicjatywy, brakowało jej pomysłów.
Sobotnie posiedzenie Rady Krajowej PO miało pokazać, że czas remanentów dobiega wreszcie końca. Był to ostatni akt przejmowania partii przez Tuska. Lider sam sobie dobrał prezydium, którego skład sala posłusznie przegłosowała. Liczbę wiceprzewodniczących powiększono wcześniej z czterech do dziesięciu, co oznacza daleko idącą dewaluację znaczenia tej funkcji. Tuskowi najwyraźniej jednak nie zależało na powoływaniu silnego ciała, które oddawałoby faktyczną hierarchię w PO. To tylko coś w rodzaju pocztówki mającej pokazywać osobiste preferencje przewodniczącego oraz jego przywiązanie do idei równościowych (połowa składu prezydium przypadła kobietom).
Ale przede wszystkim Tusk przedstawił plan polityczny na resztę kadencji, zawarty w sześciu punktach o różnym ciężarze gatunkowym. Najkonkretniej zabrzmiała zapowiedź systemu kontroli wyborów. Chodzi o to, aby w każdej z 27 tys. obwodowych komisji wyborczych znalazł się przedstawiciel PO (lub innej partii opozycyjnej bądź KOD), aby uniemożliwić ewentualne fałszowanie.