Michnik u terapeuty, czyli co mnie irytuje w książce Krasowskiego

Robert Krasowski, nasz okazjonalny autor, oryginalny publicysta i historyk III RP, napisał książkę „O Michniku”. O recenzję tej specyficznej politycznej biografii poprosiliśmy prof. Andrzeja Zieniewicza, z wydziału polonistyki UW, od lat zajmującego się relacjami między historią a literaturą, także biograficzną.

Bartosz Bobkowski/Agencja Wyborcza.pl Może ten prorok Michnik taki zupełnie ślepy jednak nie był? Bo rozpoznanie, że konflikt nie nakręca się między komunizmem a demokracją, tylko właśnie między demokracją a nacjonalistycznym autorytaryzmem było (i jest) trafne.

„W epoce Solidarności – pisze Robert Krasowski – Kuroń pogubił się mocno, natomiast Michnik pogubił się bardzo mocno. Kiedy do jego drzwi po raz pierwszy zapukała wielka polityka, nie miał nic do zaoferowania, jedynie frustracje, pretensje i lęki” (s. 48). Piękne zdanie. Napiszę jeszcze piękniejsze: Kuroń celowo doprowadził do zderzenia swego roweru z drzewem, ponieważ nie umiał opanować swoich skłonności awanturniczych i wichrzycielskich. Co przed chwilą zrobiłem? Ano, „zajrzałem za kulisy wielkiej polityki”.