Niedługo rząd nie będzie mógł rządzić ani z poparciem Ziobry, ani nawet PiS. Nie będzie mógł też liczyć na uległość prezydenta Dudy przy podpisywaniu ustaw. Pokazuje to historia ustawy „brukselskiej”, która miała odblokować pieniądze na KPO. Premier przedstawił ją jako „uzgodnioną z Brukselą”. I to był pierwszy błąd, bo w świetle pisowskiej narracji suwerennościowej oświadczył, że pozwolił, by polską ustawę pisała Komisja Europejska. Dla wrogich Morawieckiemu antyunijnych frakcji w PiS to niemal zdrada stanu. Wygląda na to, że premier w tajemnicy przed nimi – ale też przed prezydentem i koalicjantem z Solidarnej Polski – porozumiał się z KE, jaka ma być ustawa przywracająca praworządność. Prezydent obraził się o niewłączenie go do rozmów z Komisją, mimo że to jego ustawa ma być zmieniana.
Ustawa, podobnie jak wcześniejsza nowelizacja prezydencka, nie rozwiązuje problemu represji wobec sędziów za kwestionowanie legalności powołań neosędziów. Przekazuje sprawy dyscyplinarne sędziów do NSA, gdzie – jak w Izbie Odpowiedzialności – sądziliby je także neosędziowie. To nie tylko nie ma sensu, ale też jest sprzeczne z konstytucją, która sądom administracyjnym wyznaczyła kompetencje tylko do kontrolowania działań władzy publicznej. Ustawa „brukselska” przewiduje też poszerzony „test bezstronności i niezawisłości” sędziowskiej, na wzór słynnej uchwały trzech połączonych Izb SN ze stycznia 2020 r. To odebranie mu prerogatywy zaniepokoiło prezydenta, który naprędce zwołał konferencję i oświadczył, że nie podpisze ustawy godzącej w jego kompetencję do mianowania sędziów (akt mianowania ma, zdaniem prezydenta i PiS, „uzdrawiać” wszelkie wady wynikłe z tego, że sędzia był nominowany przez neoKRS).