Z zeszłego tygodnia na pewno zapamiętamy kuriozalny występ stand-up (dosłownie!) Janusza Kowalskiego, który poderwał do owacji na stojąco dla ministra Czarnka całą prawą stronę sali sejmowej i ławy rządowe. Przy takim pokazie bezczelności i hucpy bledną nawet słynne słowa Beaty Szydło „nam się to po prostu należało”. Poza tym ostatnie dni upłynęły pod znakiem politycznych zygzaków, nerwowych zmian zarówno po stronie PiS, jak i opozycji. Tzw. Zjednoczona Prawica od tygodni suflowała mediom, że odzyskała oddech po miesiącach smuty i w rok wchodzi z rosnącą nadzieją na zwycięstwo w jesiennych wyborach do Sejmu.
Ten urzędowy optymizm szybko został przygaszony, najpierw przez rozlewającą się aferę „willa plus”. PiS próbuje – skutecznej do tej pory – gry na przeczekanie połączonej z propagandowym kontratakiem, ale na razie bezskutecznie. Doniesienia o rozdawaniu państwowych pieniędzy organizacjom polityków obozu władzy i ich pociotków docierają do coraz większej liczby wyborców. A ponadto trudno takie szykowanie szalup na wypadek katastrofy łączyć z narracją o wyborczym zwycięstwie.
Powodem do optymizmu dla PiS miało być też odblokowanie unijnych pieniędzy z KPO, ale tu gola samobójczego (zapewne z przyczyn godnościowych) strzelił macierzystej partii Andrzej Duda, odsyłając Julii Przyłębskiej kluczową nowelizację ustawy o SN. Wygląda na to, że ugrzęźnie ona w skłóconym Trybunale, a uzyskanie pieniędzy odwlecze się ad calendas graecas. To zresztą paradoks: prezydent, który od lat gorliwie pomaga PiS demontować ład konstytucyjny, teraz ustawia się jako jego obrońca. „Diabeł przebrał się w ornat i ogonem na mszę dzwoni”, jak mawiał pan Zagłoba. A przy okazji cała pisowska narracja, że nie mamy pieniędzy z Unii przez opozycję, która „donosi na Polskę w Brukseli”, poszła jak krew w piach.