„To jest tak, że boli dusza, przedziwny stan” – takimi słowami Edward Dajczak, biskup diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, opisał depresję, na którą cierpi od dwóch lat. W wywiadzie umieszczonym na stronie kurii i w rozmowie w radiu RMF opisywał, że po covidzie, który przechodził bardzo ciężko, pojawiły się u niego dziwne stany lękowe i ataki depresji. „Powoduje to takie reakcje zachowawcze, uciekanie w zapomnienie. To jest dziwna reakcja, bo najlepiej by się chciało położyć, usnąć i nie czuć rzeczywistości” – opisywał. „W pierwszej chwili się myśli, że to czasowe, że to gorszy dzień. Najbliżsi nie mogli uwierzyć, moje rodzeństwo mówiło, że to niemożliwe”. Ponieważ bp Dajczak uznał, że choroba w znacznym stopniu utrudnia mu pracę, złożył rezygnację na ręce papieża Franciszka. Wyznanie bp. Dajczaka to kolejny krok na drodze odtabuizowania depresji. Wiele barier udało się już przełamać. Widać to choćby po burzy, jaka rozpętała się po słowach Magdaleny Środy, że nie mieć depresji, to jakby nie być dość nowoczesnym, podczas gdy wcześniej nazywano ten stan acedią, czyli grzechem lenistwa umysłowego. I że to moda, która przyszła do Europy ze Stanów Zjednoczonych.
Coraz rzadziej można usłyszeć, że to po prostu chandra czy melancholia i wystarczy wziąć się w garść. Runął stereotyp, że choroba ta dotyka głównie kobiet. Ambasadorem kampanii „Twarze depresji” jest Marek Plawgo, olimpijczyk, brązowy medalista w biegu na 400 m przez płotki.
W krajach Europy Zachodniej hierarchowie mówiący o swoich problemach psychicznych nie są niczym szczególnym. W ostatnim czasie rezygnację z powodu wypalenia psychicznego i problemów związanych z depresją złożyli m.in. ordynariusz angielskiej diecezji Hexam i Newcastle bp Robert Byrne, metropolita niemieckiego Bambergu abp Ludwig Schick czy bp Velerio Lazzeri ze szwajcarskiego Lugano.