Zaproszono mnie ostatnio do udziału w dyskusji na jeden z klasycznych tematów etyki biznesu. Nazwa tej szlachetnej dyscypliny nie padała ani razu, gdyż cieszy się ona może i dobrą, lecz jakże niewielką sławą pośród prezesów, aczkolwiek istota rzeczy wybrzmiała. Szło mianowicie o to, czy te wszystkie piękne słówka o etyce i wartościach to w biznesie na serio, czy może to tylko zasłona dymna, skrywająca brutalną chciwość. Zdania były podzielone. Jednych kusiło zdzieranie masek obłudzie, innych wzruszało piękno dobroczynności. A na koniec wyszedł bardzo nielubiany przez władze szef bardzo nielubianej przez władze organizacji biznesowej i powiedział, że wprawdzie biznesmeni są od zarabiania, to jednak od jakiegoś czasu trochę się dzielą i trochę uważają, co robią ludziom i przyrodzie.
Ten pan był tak miły i tak go władza nie lubi, że nie mogę mu nie wierzyć. Pokornie więc uznaję i przyznaję, że fundacji i wszelakiej beneficjencji z Bożą pomocą przybywa, a kontaminacji natury za to ubywa, lecz jako potomek wszystkiemu winnych, obrzydliwie bogatych burżujów i trucicieli ojczystego przestworu, pozostanę na przypisanym mi przez historię a rodzica stanowisku socjalizmu i ekspiacji klasowej.
Ale na serio, bo sprawa jest poważna. Biznes to też nie zabawa. Żyjemy, bo dzięki coraz to nowszym technologiom i kumulacji kapitału utrzymanie człowieka staje się coraz tańsze. Gdyby nie rynek i konkurencja, nadal byłby nas miliard. Kapitalizm daje życie. Lecz warunki są twarde. Dyktuje nam je natura, w tym również ta ludzka. Każdy chce kupić tanio, a sprzedać drogo. Na rynku mogą przetrwać ci, którzy zdołają wycisnąć najwięcej z zatrudnionej siły roboczej, potrafią jej nie marnować i nie popełniają biznesowych błędów. Brutalnie tnąc koszty, są w stanie funkcjonować na minimalnej marży zysku, wszelkimi metodami poszerzając swoje udziały w rynku i dostarczając coraz to atrakcyjniejsze i tańsze produkty.