Trwa intensywny proces upupiania seniorów. Rolę prof. Pimki odgrywają, zazwyczaj wspólnie, szef rządu i minister Maląg. Z przyklejonym do twarzy uśmiechem produkują czułe frazy o „drogich seniorach”, „naszych babciach i dziadkach” czy też „kochanych współobywatelach”. Treść i ton tych przemów jest irytująco paternalistyczny, jakby Mateusz Morawiecki zwracał się do przedszkolaków, a nie do ludzi dojrzałych, życiowo okrzepłych, z dorobkiem i własnym rozumem, często też wciąż aktywnych zawodowo. Celem upupiania, jak pamiętamy z „Ferdydurke”, było pozbawienie ofiar zdolności do samodzielnego myślenia: „Idiotyczna, infantylna pupa paraliżowała, odbierając wszelką możliwość oporu”. PiS-owi chodzi o to, by seniorzy za dobrą monetę przyjmowali prezenty od rządu, choćby czternastą emeryturę, której wypłata będzie właśnie od września realizowana – akurat na kilka tygodni przed wyborczą niedzielą – i uwierzyli, że to ugrupowanie prezesa Kaczyńskiego jest tym jedynym zainteresowanym dobrostanem osób w wieku emerytalnym. A oni sami – potrzebują takiej troski od takiego patrona, który na dodatek dowiezie ich jeszcze do wyborczej urny.
PiS wciąż zajmuje hegemoniczną pozycję w najstarszym elektoracie. Według czerwcowego badania IPSOS dla TOK FM i OKO.press na obecnie rządzących chce głosować 61 proc. osób między 60. a 69. rokiem życia i 55 proc. powyżej siedemdziesiątki. Seniorzy stanowią już ponad połowę wszystkich wyborców PiS. Jednak wyciąganie z tych danych wniosku, że partia ta jest skazana na nieuchronną utratę poparcia, bo zadziała – jak to elegancko ujmował śp. Ludwik Dorn – generalska para: czas i biologia, może być nieuprawnione. Po pierwsze, jesteśmy starzejącym się społeczeństwem, już dziś niemal 10 mln Polaków to osoby w wieku 60+ (w 2030 r.