275 zł – o tyle niższe jest minimalne wynagrodzenie zasadnicze profesora belwederskiego od średniej krajowej w sektorze przedsiębiorstw (według danych GUS za lipiec).
Minimalne uposażenie naukowców na uczelniach państwowych regulowane jest za pomocą rozporządzeń Ministerstwa Edukacji i Nauki. Ostatnia taka podwyżka była w styczniu. Naukowcy i naukowczynie czekali na nią cztery lata. Decyzją ministra od stycznia profesor miał zarabiać minimum 800 zł więcej. Radość z podwyżki trwała krótko. Szybko skonsumowała ją inflacja i szybciej rosnące pensje w pozostałych częściach gospodarki.
Zresztą już po ogłoszeniu decyzji o podwyżkach środowisko naukowe zwracało uwagę, że w gruncie rzeczy to… obniżka. Według wyliczeń dr Stanisława Krawczyka, adiunkta w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Wrocławskiego, realne wynagrodzenia naukowców spadły o 16 proc. w ciągu ostatnich czterech lat. – Spadek wynagrodzenia naukowców poniżej średnich stawek w sektorze przedsiębiorstw oddaje nie tylko postępującą pauperyzację zawodu naukowca w Polsce. Pokazuje również stosunek rządzących do nauki i do własnych obietnic – mówi dr Krawczyk. Wyższe – a konkretnie: godne – pensje obiecywał już minister Gowin. W zamian za poparcie reformy szkolnictwa wyższego kusił środowisko trzyetapowymi podwyżkami. Tylko częściowo zrealizował obietnicę, bo w sierpniu 2021 r. wyrzucono go z rządu. Temat kolejnych z serii podwyżek władza uznała za zamknięty.
Ale coraz intensywniej próbowało wywołać go samo środowisko naukowe. Z inicjatywy rektorów pięciu uczelni ekonomicznych powołany został zespół, który pochylił się nad relacją finansowania szkolnictwa wyższego a wpływami do budżetu. Przy okazji autorzy przyjrzeli się również wynagrodzeniom. Wnioski są pesymistyczne.