Zdarza się czasem filozofom, że ocierają się o politykę. Zwykle z marnym skutkiem, zwłaszcza dla siebie. Dość wspomnieć Platona, który ledwie z życiem uszedł, gdy wmieszał się w jakieś sycylijskie awantury. Zyskał jednakże tyle, że mógł napisać „Prawa”, pierwszą bodajże książkę o realpolitik. Z zachowaniem proporcji (dysproporcji) również ja mogę powiedzieć o sobie, że moje książki poświęcone polityce korzystają z osobistych doświadczeń. Doświadczeń skromnych, ale jednak. Są one dla mnie jak wycieczka objazdowa – kraju może nie poznasz, lecz nie powiesz, że nie byłeś.
Filozof w krainie polityków czuje się tak, jak gdyby wpadł pomiędzy ludzi z wielkim zaangażowaniem rozgrywających partię paintballa. Wszyscy gonią we wszystkie strony, niegroźnie strzelając do siebie kulkami wypełnionymi farbą. Dziwna to zabawa. Polityka jest podobna, tyle że bawi się profesjonalnie. To branża, w której pracuje promil społeczeństwa, trudniąc się zdobywaniem i utrzymywaniem posad opłacanych ze środków publicznych. Komórek do wynajęcia jest znacznie mniej niż chętnych, aby je na kilka lat „wynająć”. Stąd wielki ruch i rwetes. Plotki, intrygi, nieustające gorączkowe kombinowanie, spiski, gierki na dwa albo i trzy fronty, zmiany sojuszy, małe i duże zdrady, antyszambrowanie u szefów, przymilanie się do dziennikarzy, walka o widoczność w mediach i zasięgi. I tak w koło Macieju, z nagłymi wzrostami aktywności w okresach poprzedzających wybory. Czy jesteś burmistrzem, radnym, prezydentem, czy jesteś posłem, wiceministrem czy może zawodowym funkcjonariuszem partyjnym, to nie ma większego znaczenia. Robisz mniej więcej to samo i w podobny sposób. Życie wewnętrzne środowisk politycznych odznacza się monotonią i powtarzalnością schematów działania.
Politycy są wobec siebie nielojalni i wredni.