Tadeusz Olszański urodził się w Stanisławowie 28 sierpnia 1929 r. W czasie wojny jego rodzina przeniosła się na Węgry, tam ukończył polskie gimnazjum. Maturę zdał już w Opolu, następnie studiował dziennikarstwo na UW.
Legenda dziennikarstwa sportowego
Był członkiem wielu redakcji, kierował m.in. sportem w „Sztandarze Młodych”, gdzie w 1963 r. stworzył akcję, która miała zwrócić uwagę na najjaśniejsze przykłady sportowców w coraz bardziej brutalnym świecie zawodniczym. Za najbardziej dżentelmeńskiego sportowca został wówczas uznany bokser Zbigniew Pietrzykowski. Akcja dała początek promowaniu w sporcie zasad fair play.
Olszański był także zastępcą redaktora naczelnego „Sportowca”, zastępcą redaktora naczelnego redakcji sportowej TVP, kierował działem olimpijskim Krajowej Agencji Wydawniczej. Współpracował też z „Dookoła Świata”, „Boksem", „Perspektywami”, „Szpilkami", „Gentlemanem” czy „Urodą”.
Był legendą dziennikarstwa sportowego, znanym m.in. z wybitnych relacji z igrzysk olimpijskich. W swojej „Osobistej historii olimpiad” opisał historię tak wielkich zawodników, jak Paavo Nurmi, Janusz Kusociński czy Carl Lewis.
Tłumacz węgierskiej literatury
Olszański był pasjonatem literatury węgierskiej, od 1986 do 1990 r. szefował Ośrodkowi Kultury Polskiej w Budapeszcie (przetłumaczył ponad 40 węgierskich powieści i dramatów, w tym niezwykle popularną powieść dla młodzieży „Chłopcy z Placu Broni”). Przez cztery lata był korespondentem Polskiego Radia i Telewizji na Węgrzech oraz w Jugosławii.
Następnie – aż do końca swojej aktywności zawodowej – związał się z tygodnikiem „Polityka”.
Za książkę „Czysta gra” napisaną razem z Janem Lisem Tadeusz Olszański otrzymał nagrodę Fair Play UNESCO. W 2021 r. uznany został za najlepszego dziennikarza prasowego z okazji 100-lecia „Przeglądu Sportowego” (plebiscyt zorganizował Klub Dziennikarzy Sportowych).
W 2009 r. odznaczony został Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Republiki Węgierskiej.
O śmierci Tadeusza Olszańskiego poinformowała jego rodzina.