Na naszych (i nie tylko) paraolimpijczyków patrzymy przez pryzmat zdobytych przez nich medali i przejmujących historii, które za nimi stoją, ale także, niestety, z powodu ciemniejszej strony sportu.
Białoruski sport jest skansenem, tak jak białoruskie państwo. Dlatego coraz więcej sportowców chce z niego uciec.
Zgasł znicz XXXII Igrzysk Olimpijskich Tokio 2020. Ta największa sportowa impreza świata różniła się od poprzednich pod wieloma względami. Ale to, co najważniejsze, czyli rywalizacja, było równie emocjonujące co zwykle.
Igrzyska w Tokio z covidowym poślizgiem, bez widzów na trybunach, ale właśnie się rozpoczynają i… oby zgodnie z harmonogramem znicz olimpijski zgasł 8 sierpnia. Polski Komitet Olimpijski liczy ostrożnie: na 15 krążków.
Christian Eriksen, gwiazdor piłkarskiej reprezentacji Danii, na oczach milionów kibiców nagle stracił przytomność i padł na murawę. Życie uratował mu najpewniej defibrylator.
Smutek współczesności: sportowy bohater ociera się o śmierć w trakcie widowiska, a tak trudno jest nad tym pomilczeć i dojść do wniosku, że show nie za wszelką cenę musi trwać.
Jeszcze się nie zdarzyło, żeby osoba z taką pozycją zrezygnowała z prestiżowego turnieju z innego powodu niż kontuzja. Ale nie to w sprawie Naomi Osaki jest najważniejsze.
Impreza latem raczej się odbędzie – i to właściwie tyle, jeśli chodzi o dobre nowiny. W przypadku igrzysk w Tokio częściej niż o sporcie mówi się o seksizmie i problemach finansowych.
To był piękny dzień. Najpierw Iga Świątek wygrała tenisowy turniej w Adelajdzie, a kilka godzin później Piotr Żyła został mistrzem świata na skoczni normalnej w Oberstdorfie.
„Kolarstwo to czar” – te słowa Ryszarda Szurkowskiego na mecie jednego z etapów Wyścigu Pokoju w 1969 r. pamiętam do dziś. 23-letni debiutant odpowiadał wówczas na pytanie redaktora Bohdana Tomaszewskiego.
