W lutym mechanizm pór roku zaciął się i stanął. Ekipa techniczna próbowała usunąć awarię. Chwilami obraz wracał. Wtedy zapalało się słońce. Promienie padały pod niskim kątem. Wczesną wiosną zdarza się takie światło premium. Ekskluzywna odmiana w kolorze złota. Na jezdni błyszczały kałuże (a było ich mnóstwo, dbał o to Zarząd Dróg Miejskich). Odzywały się nawet sikorki, ale po minucie wszystko gasło. – Widocznie jakiś niekontakt – mówili elektrycy.
• • •
A wystarczyło wyjechać z miasta. Wystarczyło, że ekspres InterCity minął nastawnie i bocznice, szare ściany z nazwami klubów piłkarskich, garaże z groźbami pod adresem innych klubów piłkarskich, potem jeszcze zdziczałe ogródki działkowe, centra logistyki, składy złomu i nowe ekskluzywne osiedla w dogodnej lokalizacji, kwadrans od centrum. Po dwudziestu minutach kończyły się parkingi. Przychodziła kolej na rozlane stawy i podtopione pola. Kiedy nie ma liści, wszystko jest w pobliżu. Gromadka saren wędrowała wzdłuż miedzy. Obok przysiadło stado dzikich gęsi. Pewnie białoczelne lub zbożowe. Wracały na północ. Podróżowały bez pośpiechu, zatrzymywały się na odpoczynek. Na skraju lasu stał łoś. Za duży na to miejsce. Trudno było uwierzyć, że przedstawiciel megafauny jakoś się mieścił w mikrozagajniku między nasypem, drogą a stodołami z cegły silikatowej. Gdzieś za Koninem zobaczyłem parę biegnących zajęcy. Wyglądało, jakby delfiny urządziły sobie wyścig w młodym zbożu.
• • •
W lutym 2023 r. ktoś przeciął siatkę woliery i puchacz Flanco uciekł z nowojorskiego zoo. Zamieszkał w Central Parku, gdzie stał się czymś w rodzaju lokalnej znakomitości. Lokalne znakomitości z Manhattanu cieszą się globalną sławą. Dlatego, kiedy rok później, 23 lutego 2024 r.