Anarchiści z ulicy Rozbrat

Właściwie to nie trzeba wiedzieć, gdzie to jest. Na murze będzie wisiała tablica, że ta ulica nazywa się Rozbrat. Tyle że w Poznaniu takiej ulicy nie ma. Ale Rozbrat jest, choć wszystko wskazuje na to, że wkrótce zniknie.

Taksówkarz zapytany o Rozbrat mruknie potakująco i zawiezie. Tyle że kto tam jeździ taksówką? Chodząc po mieście, też z łatwością można zorientować się, że jest się w pobliżu. Na murach pojawią się napisy „Oj biada, biada, wielki Babilon upada” albo „Bóg Ojciec wybacza, Matka Anarchia nigdy”. W końcu trafi się na piaszczystą uliczkę wciśniętą między salon z ekskluzywnymi samochodami a zakład jubilerski. Kilka kroków i już. Jest skłot. Niby jest, jeszcze jest, to już właściwie go nie ma.

Matoł walczy do końca

– Zmęczone oczy dostrzegły, że za oknem może być inaczej. Zmęczone oczy dostrzegły, że za oknem także świeci słońce – wykrzykuje ze sceny Matoł, wokalista anarchopunkowej kapeli Apatia. Dla niego świat oglądany przez okna skłotu Rozbrat wygląda rzeczywiście lepiej. I nie tylko dlatego, że większość z nich sam wprawiał. Matoł jest jedną z trzech osób, które spędziły tu pierwszą noc – to było w sierpniu 1994 r. Gdy rok później  dziennikarka „Polityki” przyjechała robić reportaż o nowym skłocie w Poznaniu, cierpliwie tłumaczył jej, co to znaczy być skłotersem. I co to znaczy być punkiem. 

                  

Dziś mówi: – Wk…ał mnie konsumpcjonizm, zakłamanie władzy i społeczeństwo, które z czystego lenistwa daje się jej prowadzić na smyczy. To już wtedy, czternaście lat temu, było nie do zniesienia, a co dopiero teraz!