Ze względu na wysoki wzrost nazywano go w całym Wilnie „kilometrem”. W tym względzie są pewne nieporozumienia. Miłosz, jak to poeta, zapewniał, że Korabiewicz miał co najmniej dwa metry trzydzieści, tata dawał mu 199 cm. Był studentem Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Przyjaźnił się z tatą, Czesławem Miłoszem, Lechem Beynarem (późniejszym Pawłem Jasienicą), Teodorem Bujnickim, Antonim Bohdziewiczem… Czasami daje się wybrać los podług swoich marzeń. Miłosz został poetą. Jasienica pisarzem historycznym, Wacław Korabiewicz… podróżnikiem. Pisze Jasienica: „Gdzie ten człowiek nie był, jakich tylko kontynentów nie zdeptał”. Nagle, gdzieś około lat 60. dostałem książkę z przypieczętowanym znaczkiem Ugandy, zaadresowaną do MNIE! Nie do taty. Nie wiem, czy było to intencją autora, czy remanentem w bibliotece. Skąd mógł wiedzieć, że Stomma ma syna? W każdym razie byłem szczęśliwy. Pochłonąłem wszystko od A do Z i przyznaję, że pamiętam do dzisiaj przede wszystkim ten moment, kiedy Korabiewicz staje przed niespodziewanym kopczykiem na środku drogi. Było to zaś po prostu gówno słonia… W kwestii: słoń a sprawa polska zmieniało to właściwie wszystko. Potem „Kwaheri” zawędrowało do półki z najdroższymi mi książkami. Oryginał zaginął w stanie wojennym. Eli Miros zawdzięczam, że mam chociaż duplikat. Z tej samej serii przeczytałem potem Leo Valentina „Człowiek ptak”, „Zielone wzgórza Afryki” i wiele więcej. Było to wydawnictwo dla dorastającej młodzieży, więc przyjeżdżając po latach do Polski, z poczuciem, że jestem już o niebo dojrzalszy, nie spojrzałbym na nie nawet. Wydawnictwo dla małolatów. Cóż mnie to mogło obchodzić? Zupełnie przypadkowo zauważyłem, że „Nowolipie” Józefa Hena to też Iskry. Wydawało mi się, że ktoś ze mnie żarty stroi i z dzieciństwa wprowadza mnie w najtrudniejszą dojrzałość. Tymczasem sprawa okazała się prosta. Redaktorem naczelnym Iskier został Wiesław Uchański, facet pokręcony zupełnie. Cały czas niemożliwa prawda chodziła mu po głowie. Wymyślił sobie, że w tym zwariowanym świecie można jednak dawać świadectwo ludziom z różnych brzegów. Wydał pamiętniki Mieczysława Rakowskiego i zaraz po nich Tadeusza Olszańskiego, wiedząc, że w najgłębszej warstwie wizji Polski i postaw społecznych sobie radykalnie przeczą. Rozmowa z Uchańskim jest niezwykle łatwa. Ty mu mówisz, z czym przychodzisz, on wyjmuje z rękawa komplementy, które wznoszą cię do nieba. Już jesteś archaniołem Gabrielem. To tyle. A że twoja książka nie nadaje się do druku, to już inna sprawa. Iluż nasłuchałem się miłych słów od Uchańskiego, będą leżały na zawsze w skarbcu mojej pamięci w kopercie „miłe kpiny”. To, że jednocześnie zgodził się mnie drukować, nie wynika tylko z przekory. Jest to taka przedziwna postawa, żeby (oprócz plwocin) pozwolić każdemu przedstawiać swoje racje. „Godziny zwierzeń” pod redakcją Stefana Henela, które zaakceptował do druku, to wspomnienia dzieci o nader różnych rodzicach. A któżby mógł mieć lepsze i mniej obiektywne o nich wspomnienie? Literatura, którą wydaje Uchański, ma uzmysłowić czytelnikowi, że inni myślą, myśleli inaczej. Hen, Rakowski, Kosidowski, Krawczuk, Makuszyński, syn Świerczewskiego, Kisielewski, dodam, że i niżej podpisany, to są zupełnie różne bajki. Uchański wcale się tego nie boi. Jest jednym z tych rzadkich facetów, którzy rozumieją, że fakty są takie, jakimi się je widzi. Trzeba dać ludziom możliwość (wykluczając rzecz jasna celowo zmanipulowane skrajności), żeby sobie mogli poukładać swój własny świat i przyjąć własny punkt widzenia. To pierwsze. Drugie, to jego komplementy, czyli „miłe kpiny”. Nie mają one nic wspólnego z pozyskiwaniem sympatii bliźnich. Uchański, a to rzecz nie tak częsta, po prostu lubi ludzi. Do każdego ma stosunek przychylny i pragnący zrozumienia. Trzecie wreszcie, co mnie osobiście zachwyca, jest estetą. Warto obejrzeć dwie książki Tadeusza Olszańskiego, które ostatnio wydał. Każda strona, każde zdjęcie jest wypieszczone do, chciałoby się rzec, wydawniczej doskonałości… Nasłałem do Iskier