Każdy wojskowy wie, a polityk wiedzieć powinien, iż terroryzm nie ma nic wspólnego z wojną. Z tego najprostszego powodu, że nie przynosi i przynieść nie może terrorystom żadnych, taktycznych nawet korzyści. Zbrodnicze zamachy, nawet tak efektowne, jak 11 września w Nowym Jorku, nie przynoszą terrorystom żadnych realnych strategicznych zysków, bo też nie mają takiego celu. Dziesiątki, a nawet tysiące niewinnych ofiar, dwa albo i dwadzieścia zburzonych budynków nie naruszają w niczym stabilności solidnych organizmów państwowych, o czym terroryści doskonale wiedzą. Ich akcje mają więc na celu, tu zacytuję klasyka w tym względzie, francuskiego generała Jacquesa Massu, który walczył z ruchem oporu w Algierze, „po pierwsze, upewnienie zwolenników o własnym istnieniu, po drugie, posianie obawy, nerwowości, poczucia braku bezpieczeństwa w społeczeństwie przeciwnika, co doprowadzać powinno do destabilizacji jego instytucji”. We Francji „średniemu stopniowi zagrożenia terrorystycznego” odpowiada „alert pomarańczowy”, „najwyższemu” – „czerwony”. „Pomarańczowy” trwa mniej więcej przez 150 dni w roku (dlaczego tych, a nie innych, to już słodka tajemnica tutejszych służb specjalnych). I teraz jest właśnie „alert pomarańczowy”. Z mojego miasteczka podmiejską kolejką dojeżdżam do Paryża, na Gare de l’Est. Po peronach krążą trójkami uzbrojeni po zęby dzielni wojacy w kamizelkach kuloodpornych. Przechadzają się krokiem statecznym, twarze pochmurne i zdecydowane, palce na cynglu pistoletów automatycznych. Ma to uspokoić obywateli, natchnąć otuchą i pozwolić im się poczuć ciepło i przytulnie, jak w łonie matki ojczyzny. Jak w starej polskiej piosence: Gdy ty śpisz, kraju strzeże ktoś tu – By cię nikt nie zbudził ze snu. (…) Śpij spokojnie moja miła – Dzielnie czuwa straż. Tyle że wbrew przekonaniu wysokich instancji efekt odbiega przeważnie od zamierzonego. – Widzi pan – chwyta mnie za rękę przerażona staruszka – znowu coś się dzieje. Chcą nas zabić! Przecież inaczej by ich na dworzec nie przysłali… Im to dobrze, oni mają te kuloodporne pancerze, a my… kto o nas myśli, nam ich nie dali…? Przemiła babcia, co jest przywilejem jej wieku, może panikować, ale tak naprawdę wszyscy czują się mniej czy bardziej nieswojo. Każdy wie, że wobec samobójców, którzy dokonali w ubiegłym roku 83 proc. zamachów, te patrole niczemu nie służą. Przysłaliby zamiast nich proporcjonalną ilość tajniaków. Ci może podsłuchaliby w kawiarni podejrzaną rozmowę, zauważyliby dziwną wymianę bagaży… Ale przecież nie o to chodzi. Do kolejnych wyborów zawsze niedaleko, władza musi więc nam pokazać, że dba, troszczy się i pokazuje pazury. Przy tym ta francuska społeczna demagogia to niemądra, ale w końcu niewinna zabawa. W ostatnich dniach prezydent Obama zakomunikował, że wobec zagrożenia terrorystycznego USA zamyka przejściowo ambasady i konsulaty w przeszło 20 państwach, ostrzega turystów przed udawaniem się do nich, a nieszczęśliwie tam już będących wzywa do pilnego powrotu. W trosce o niewinnych bliźnich wzywa też Biały Dom wszystkie sojusznicze państwa do pójścia w jego ślady i ewakuowania swoich dyplomatów od Afganistanu i Jemenu aż po Wyspy Wielkanocne. Tego by już, gdyby czytała prasę, moja poczciwa emerytka z Gare de l’Est na pewno nie przeżyła. Taka groza wokół, że nawet urzędnicy dumnej amerykańskiej administracji uciekają, gdzie pieprz rośnie, nie zdążywszy się nawet ogolić. W telewizji CNN wzorowy obywatel stanu Alabama opowiada, jak kazał żonie uciekać z zagrożonej jednej trzeciej świata, pozostawiając walizki i tyle zabierając dzieci, ile się w nagłej sytuacji uda. Gdybym był wojownikiem z grona pogrobowców bin Ladena, usiadłbym zachwycony w puszystym fotelu i, choć muzułmanin, trzasnąłbym sobie dużą butelkę najwykwintniejszej whisky. To jest dopiero prawdziwie korzystny geszeft. Nie musimy wysyłać na śmierć na