Spowodowało to istną panikę w królującym nam establishmencie. Wezwano do zawarcia unii republikańskiej przeciw nuworyszom. Miało to dosyć specyficzny, choć możliwy do przewidzenia, skutek. Oto lewica wycofała swoje listy i wezwała do głosowania na umiarkowaną prawicę w trzech regionach, w których zwycięstwo FN było wysoce prawdopodobne. Oznacza to, że w radach tych regionów nie będzie miała żadnego przedstawiciela. A chodziło o nie byle jakie tereny, bo o Alzację, Lotaryngię z Szampanią, Prowansję z Lazurowym Wybrzeżem i tradycyjnie lewicową Północ z Pikardią. Prawica prezent z uciechą przyjęła, nie odwzajemniając się niczym. Problem w tym, że owa „umiarkowana” prawica wcale nie zawsze jest taka łagodna i niekiedy niewiele ją dzieli od pojednawczego skrzydła FN. W tym miejscu z żalem przyznać muszę, że korespondenci naszych mediów z Paryża nie starają się wniknąć w tutejszą socjologię, etnologię czy choćby jarmarczny gwar. Wydaje się, iż kupują w kioskach gazety, oczywiście tylko tzw. szanujące się tytuły, i robią z nich politycznie poprawne skróty o „skrajnej prawicy”. Że zaś wszystko jest niezupełnie tak, cóż to kogokolwiek w Polsce może obchodzić? Nie głosuję i nie będę głosować na Front Narodowy z dwóch zasadniczych powodów. Po pierwsze, jest on radykalnie antyeuropejski, a ja akurat w Unii pokładam wszelkie nadzieje. Po drugie, jest antyimigracyjny, co jest nie tylko sprzeczne z tradycją francuską, ale i w moim mniemaniu szkodliwe, zważywszy, jak wielki wkład wnieśli przybysze z zewnątrz do kultury francuskiej, od Korsykanina Bonapartego, Celliniego, Chopina, Marii Skłodowskiej-Curie czy Picassa począwszy. Trzeba jednak przyznać, że retoryka FN w wydaniu Marine Le Pen nie ma w sobie niczego rasistowskiego. Opiera się na zasadzie pierwszeństwa do zatrudnienia i przywilejów społecznych obywateli francuskich, jacykolwiek by byli: biali, czarni, żółci, zieloni czy czerwoni, przed przybywającymi z obcych światów i szukającymi raju czy po prostu bezpieczeństwa nad Sekwaną. Choć się z tym nie zgadzam, jest to jednak jakaś wizja państwowości francuskiej, pozostająca w konstytucjonalnym porządku. Konstytucję chce zmienić FN w jednym właściwie tylko punkcie, co dziwnie musi zabrzmieć dla polskich populistów: chodzi o definitywne odrzucenie „jowów”. Jednomandatowe okręgi wyborcze doprowadziły bowiem we Francji do antydemokratycznego absurdu – im mniejsza populacja głosujących, tym większa możliwość pozyskania klienteli i wiązania jej układzikami dla stworzenia dynastii miejscowych bonzów i spetryfikowania ich zasiedziałości. W konsekwencji partia mogąca liczyć na około 30 proc. wyborców w skali narodowej ma dwa (sic!) mandaty w parlamencie. Dziwne, że nie przyszło Pawłowi Kukizowi do głowy, że gdyby spełniono jego jowowskie postulaty, nie mógłby marzyć ani przez