Mistrz ponowoczesnej narracji powraca do tematu rozczarowania, śmierci i upiornej rzeczywistości, z której nie ma innej ucieczki, jak tylko poprzez jej zniszczenie. Niestety tym razem wraca w formie mało jak na siebie błyskotliwej komedii z wyraźnie politycznym przesłaniem, uderzającym w Amerykę Trumpa i opakowanym w dość kiczowatą formę horroru o umarłych powstających z grobu. Wędrowcom po Jarmuschowej ziemi jałowej zabraknie w tym filmie finezji i poezji, ale oszukani poczują się także widzowie nastawieni bardziej rozrywkowo.
Bohaterami, jak to u Jarmuscha, są dziwacy zamieszkujący niewielką, senną mieścinę – cmentarzysko z domem pogrzebowym przy głównej ulicy i opustoszałym barem – usytuowaną w sercu odstręczającej krainy o nieprzypadkowej nazwie Centerville. Smętne Centerville to kumulacja wszystkiego, czego Jarmusch nie znosi: siedlisko pijaków, hipsterów i rasistów. Jeden z nich, grany przez Steve’a Buscemiego, nosi czerwoną czapeczkę z hasłem prezydenckiej kampanii Trumpa „Uczyńmy Amerykę znowu wielką”. Zaglądając w oczy czarnoskóremu sąsiadowi, skarży się, że „kawa jest za czarna”. Jedyny pies w tym towarzystwie wabi się Rumsfeld – od nazwiska sekretarza obrony USA w gabinecie prezydenta George’a W. Busha, odpowiedzialnego za wojnę w Iraku.
Truposze nie umierają (Dead Don’t Die), reż. Jim Jarmusch, prod. USA, 103 min