Wymienia się trzy najważniejsze style kierowania:
(1) Autokratyczny
Zakłada, że najważniejszy w strukturze grupy jest lider. Styl ten wiąże się często z określonymi cechami osobowości lidera grupy, czyli z tzw. osobowością autorytarną. Kierownik autokratyczny na ogół sam podejmuje decyzje za grupę jako całość i poszczególnych jej członków. Stosuje przy tym dużo kar, bez wyjaśniania motywów ich stosowania. Sam nie bierze udziału w pracach grupy, sprowadzając kontakt z nią tylko do formalnego dozorowania. Nie dopuszcza dyskutowania swoich poleceń, ani nie zasięga opinii na temat sposobów wykonania zadania.
Z badań wynika, że ten styl w warunkach normalnych jest uciążliwy dla grupy i mało efektywny. Jednak w sytuacji zagrożenia zewnętrznego grupy (np. konkurencja) jest preferowany jako bardzo skuteczny.
Styl ten bywa też nazywany restrykcyjnym, dyrektywnym, ustrukturalizowanym. Kierownicy zorientowani na styl autokratyczny cechuje autorytarna osobowość i dyrektywność zachowania. Warto te związki przeanalizować bardziej szczegółowo.
E. Fromm (1993), prekursor w tej dziedzinie, uważa, że charakter autorytarny kształtuje się przede wszystkim u osób, które mają słabe ,,ego" i może być jedyną z dróg ucieczki od niepożądanej wolności. Osoby o charakterze autorytarnym mają skłonności sadomasochistyczne, co przejawia się w ich postawie wobec autorytetu. Ludzi tych cechuje jednocześnie chęć podporządkowania sobie innych (sadyzm) oraz skłonność do ulegania autorytetowi (masochizm). Taka konfiguracja postaw sadystycznych i masochistycznych zarazem rodzi konflikt ambiwalencji.
Prace E.