Jestem u babci Huldy i dziadka Arniego w Hladbar,siedzimy w kuchni, nieopodal domu wiją się meandry rzeki Ellidaar, biegacze pokonują pętlę wokół tamy. W górach Blafjoll wciąż gdzieniegdzie widać połacie śniegu, ale ogród stoi w pełnym kwieciu. Otwieram laptop, odpalam klip i pokazuję babci i mamie film, którego od dziesięcioleci nikt nie oglądał. Znalazłem u nich w składziku starą taśmę szesnastkę i oddałem do digitalizacji. To film, który dziadek nakręcił w 1956 roku, czarno-biały i niemy, ale jakość obrazu jest wciąż doskonała. Odświętnie ubrane dzieci siedzą w jadalni w wielkim białym domu przy Selas 3, który pradziadek pobudował nad rzeką. Przed dziećmi stoją małe szklane buteleczki coli, zjawia się babcia z okazałym tortem śmietanowym przystrojonym zapalonymi świeczkami. U szczytu stołu zajęły miejsca dziesięcioletnie bliźniaczki, siedzą ramię w ramię, wybuchają śmiechem i ile sił w płucach dmą w świeczki. Przygląda się temu odziana w tradycyjny gorset prababcia. Na kolejnym ujęciu dzieci tańczą w kółko w ogrodzie, niewątpliwie bawią się w „Stoi różyczka”. Mama z babcią patrzą oczarowane na film i wymieniają pojawiające się w nim osoby. To niesamowite, że szesnastomilimetrowa taśma z urodzinami dzieci z 1956 roku przetrwała. Z tamtego okresu nie zachowały się nawet filmy przedstawiające członków rządów Islandii.
I znów jesteśmy w roku 2018, siedzimy w tej samej kuchni, tylko sześćdziesiąt lat później. Mama przekroczyła siedemdziesiątkę, babcia ma dziewięćdziesiąt cztery lata, a moja najmłodsza córeczka dziesięć. Babcia niewiele się zmieniła, od zawsze pamiętam ją taką samą, niedawno przestała grać w golfa, pamięta w zasadzie wszystko. Kilka lat temu ktoś chciał szepnąć mi na jej temat komplement i powiedział, że jest „jara”. Niemal się obraziłem, „jara”?