U ludzi większość chorób degeneracyjnych wieku starczego jest wywołana zmianami w mózgu. Z wiekiem mózg ludzki traci część swojej tkanki, wręcz kurczy się, a to sprawia, że pracuje gorzej i słabsza jest komunikacja pomiędzy jego częściami. Takie choroby jak Parkinsona czy Alzheimera oraz otępienia różnego rodzaju są wywołane przede wszystkim degeneracją tkanki mózgowej.
Teraz grupa antropologów, neurologów, psychologów i biologów kierowana przez zespół uczonych z Washingotn University postanowiła odpowiedzieć na pytanie, jak starzenie się wpływa na mózg naszego najbliższego kuzyna, a więc szympansa. Do tej pory badania takie nie były prowadzone.
Zastosowano serię badań rezonansem magnetycznym grupy ludzi między 22 a 88 rokiem życia oraz grupy szympansów między 10 a 51 rokiem życia. Średnia długość życia szympansów pozostających na wolności wynosi około 45 lat. Szympansy trzymane w niewoli i poddawane w razie konieczności terapiom leczniczym mogą dożyć nawet sześćdziesiątki. Kiedy porównano wyniki badań mózgu w obu grupach okazało się, że nawet u najstarszych małp nie notuje się znacznego – tak jak u ludzi – ubytku tkanki mózgowej. Do ubytków takich u małp w ogóle nie dochodzi lub są one minimalne. Dotyczy to głównie płata czołowego i hipokampa, czyli skupiska komórek mózgowych odpowiedzialnych za kształtowanie się pamięci. Mózgi szympansów do śmierci pozostają więc prawie nie uszczuplone, co powoduje, że małpy te nie są narażone na występowanie groźnych degeneracyjnych schorzeń.
Ustalenia te zaskoczyły naukowców. Linia szympansów oddzieliła się bowiem od linii człowiekowatych ledwie 8 milionów lat temu.