Dla Anny Jarosz, dziennikarki i szefowej działu medycznego magazynu „Zdrowie”, rozmowy z lekarzami to codzienność. Gdy jednak podczas przypadkowego badania dowiedziała się, że sama zakażona jest wirusem zapalenia wątroby typu C i czeka ją ciężka kuracja, poczuła się kompletnie bezradna. – Lekarz wręczył mi kartkę z rozpoznaniem HCV i wyszedł bez słowa wyjaśnienia. Wiedziałam, co oznacza ten skrót, ale zostałam sama z myślami, co dalej – opowiada Anna. W tej sytuacji dziennikarsko-medyczne doświadczenie nie zmniejsza lęku ani nie likwiduje zagubienia, z którym każdy pacjent musi sobie poradzić. – Nie oczekiwałam, by rozkładano przede mną czerwone dywany. Ale pacjenci łakną rzeczowych informacji, tymczasem niewielu lekarzy potrafi i chce z nimi szczerze rozmawiać.
Najbardziej dotkliwy okazał się brak rzetelnych informacji na temat skutków ubocznych, mogących wystąpić podczas kuracji silnymi lekami, zwłaszcza interferonem. – Usłyszałam od lekarki tylko tyle, że czeka mnie ciężki rok. Wręczyła mi kartkę z listą możliwych działań niepożądanych, na które muszę być przygotowana: nudności, podwyższona temperatura, złe samopoczucie, wypadanie włosów.
Wszystko podane z wersji light, tymczasem życie okazało się hard: zamiast nudności – silne wymioty, łagodne sformułowanie o podwyższeniu temperatury należało zinterpretować jako gorączkę powyżej 40 stopni z dreszczami, głowę oszpeciły łyse placki. – Wpadłam w panikę, gdy pewnej nocy dostałam krwawej biegunki, bo nikt mnie nie uprzedził, że to też skutek działania interferonu. Nikt nie doradził, jak pielęgnować wysuszoną jak pergamin skórę.