W naszym kraju wilka nienawidzono i kochano, ale zawsze okazywano dlań respekt. Bo wilk jest bardzo mądry, cechuje go niedościgniona organizacja życia w stadzie, także niezwykłe umiejętności łowieckie. Tego człowiek mu zawsze zazdrościł. I być może m.in. dlatego w 1955 r., uchwałą ówczesnego rządu, podjęto akcję tępienia wilków. Za jego zabicie myśliwy dostawał 1 tys. zł, za wybrane z gniazda szczenię 200 – warto zaznaczyć, że ówczesna średnia pensja w przemyśle wynosiła 1100 zł. Rezultat był taki, że w latach 1956–59 zastrzelono w Polsce 1435 tych zwierząt, a otruto luminalem 300! Wiosną 1959 r. było już ich tylko 255.
W 1998 r. wilka objęto pełną ochroną. Dziś organizacje ekologiczne akceptują jego status prawny. Jednak myśliwi sugerują, aby drapieżnik ten wrócił na listę zwierząt łownych. Hodowcy zwierząt gospodarskich wspierają ich w tych staraniach. Świat nauki jest za ochroną wilka, ale nie tak radykalną jak zieloni. Leśnicy też opowiadają się za kontrolą jego liczebności. A wszyscy są zgodni, że najpierw należy dokładnie policzyć, ile jest wilków w Polsce. Instytut Biologii Ssaków (IBS) w Białowieży – wraz ze Stowarzyszeniem dla Natury Wilk, Instytutem Ochrony Przyrody PAN i Dyrekcją Generalną Lasów Państwowych – prowadzi od 2000 r. projekt dotyczący inwentaryzacji wilków i rysiów. Do końca ubiegłego roku zebrano 30 tys. danych o obecności wilków w różnych regionach kraju.
Ich największą ostoją są Karpaty oraz Pogórze Karpackie, Roztocze i Lasy Włodawskie, Parczewskie i Sobiborskie. W Polsce północno-wschodniej wilki żyją w Puszczy Białowieskiej, Boreckiej, Augustowskiej, Knyszyńskiej, Rominckiej, Piskiej i w Lasach Napiwodzko-Ramuckich.