Touraine, gwiazda francuskiej nauki, jak każdy rasowy socjolog od początku kariery zastanawiał się nad pytaniami: jak powstaje i zmienia się społeczeństwo; co pcha ludzi do zbiorowego działania; dlaczego wolimy być razem niż osobno? Trzy lata temu w rozmowie z POLITYKĄ stwierdził: „Nauki społeczne, jakie znaliśmy, klasyczna socjologia – zajmująca się przez ponad sto lat analizą społeczeństw rozwijających się w ramach państw narodowych – umarła. Potrzebujemy nowego paradygmatu, który pozwoli dojrzeć wyłaniający się nowy świat. Jestem przekonany, że znajdujemy się w samym środku procesu zerwania ciągłości rozwoju społecznego i głębokiej transformacji. Od wewnątrz bardzo trudno proces ten analizować – widać wyraźnie, że za zmianami nie nadąża nie tylko nauka, lecz także polityka. Dziś o wiele więcej można dowiedzieć się o współczesnym społeczeństwie, obserwując życie prywatne i kulturę masową, niż badając formy życia publicznego”.
Uczony wcale jednak nie sprawiał wrażenia zmartwionego, gdy mówił o śmierci uprawianej przez siebie przez ponad pół wieku dyscypliny. Przeciwnie, martwił się jedynie, że zabraknie mu czasu, by opisać świat, który nadchodzi. Dwa lata później zaskoczył monumentalnym opracowaniem „La fin des sociétés” („Koniec społeczeństw”). Zapowiadając je na swym blogu, napisał w grudniu 2013 r.: „Nie wiedziałem, że ta książka będzie dla mnie punktem początku, zwieńczeniem trwającego 65 lat okresu przygotowawczego”. Okresu, trzeba przyznać, imponującego: ponad 40 książek, ponad 200 tłumaczeń i ponad 20 doktoratów honoris causa.
Jeffrey C. Alexander, wybitny socjolog amerykański, który blisko współpracował z Tourainem, wyznał, że nie rozumie swojego starszego kolegi.