Nie wiadomo, kto pierwszy rzucił hasło do przewrotu. – Nikomu nagle nie zapaliła się czerwona lampka. Od dawna spływały do nas sygnały, żeby uprościć procedury – mówi Leszek Grabarczyk, zastępca dyrektora Narodowego Centrum Badań i Rozwoju. Zresztą sygnały przychodziły nie tylko do NCBR. Dostawały je też inne instytucje zajmujące się funduszami europejskimi. Nadchodziły z różnych stron. Narzekali przedsiębiorcy starający się o unijne dotacje na innowacje – że miesiącami czekają na decyzję, że muszą składać niepotrzebne dokumenty, że oceniający wnioski doszukują się błędów, np. tego, że w planie finansowym kwoty zaokrąglono do jednego miejsca po przecinku zamiast do dwóch. Przy innowacjach każdy miesiąc opóźnienia zwiększa prawdopodobieństwo, że ktoś inny wymyśli podobny wynalazek. Narzekali autorzy kolejnych analiz, które trafiały na biurka decydentów w Brukseli i Warszawie. Takich jak raport Banku Światowego o tym, że system wsparcia innowacji w Polsce świetnie wygląda na papierze, ale w rzeczywistości jest niewydolny, że w instytucjach panuje papierologia, a zamiast finansować wysoko zaawansowane technologie i mniejsze firmy urzędnicy przydzielają pieniądze prostym technologiom i dużym przedsiębiorstwom.
Wraz z nowym rozdaniem unijnych pieniędzy urzędy w Polsce zabrały się za ustalanie nowych zasad rozdzielania euro z Brukseli. Jedni wprowadzali mniejsze usprawnienia, inni większe. NCBR, mówiąc kolokwialnie, pojechał po bandzie. Postanowił stworzyć instrument, dzięki któremu dotacje zostaną przeznaczone na tworzenie skomplikowanych technologii, zaś przedsiębiorca w ciągu 60 dni dowie się, czy przyznano mu pieniądze. Tym właśnie miała być szybka ścieżka. – Wcześniejsze przedstawienie rynkowi danego produktu czy też zapewnienie ochrony prawnej stworzonego przez firmę unikatowego rozwiązania daje jej przewagę względem konkurencji.