Wydaje się, że nie ma nic bardziej wyzutego z emocji niż praca naukowa z dziedziny nauk przyrodniczych. Jej celem jest opis jakiegoś konkretnego zjawiska czy zaprezentowanie teoretycznego modelu przebiegu jakiegoś procesu, wyrażonego najczęściej za pomocą wyrafinowanego aparatu matematycznego. Napisana jest językiem suchym, składającym się z zimnych ciągów symboli i kilkudziesięciu może powtarzających się bezosobowych fraz. Ale to oczywiście tylko pozór: wielkie prace naukowe mogą być źródłem wzruszeń nie mniejszych niż te związane z obcowaniem z wielkimi dziełami sztuki. Są one jednak dostępne tylko dla wtajemniczonych: lat studiów potrzeba, by dostrzec piękno kryjące się w równaniach Alberta Einsteina czy dowodach wyrafinowanych twierdzeń matematycznych.
Co więcej, nauka nie udziela odpowiedzi na pytania „po co?”, „dlaczego?”, „w jakim celu?”. One nie stanowią przedmiotu dociekań. Jest to cena, którą płacimy za przekonanie, jakie wyraził Galileusz: że księga przyrody zapisana jest w języku matematyki i że świat dostępny poznaniu naukowemu składa się z faktów i liczb, a nie metafizycznych pojęć.
Taki stan rzeczy zmusza naukowców do obudowywania dzieł naukowych opowieściami spełniającymi w wyjaśnianiu meandrów nauki rolę podobną do tej, jaką bajki spełniają w zrozumieniu i okiełznaniu lęków oraz namiętności. Linijki wzorów przeobrażają się w nich w historie wszechświata albo wszechświatów i struktur w nich występujących.
Podróże i rozmowy
Karol Jałochowski, dziennikarz naukowy POLITYKI, od kilkunastu lat podróżuje po świecie i rozmawia z uczonymi. Wydobywa z nich opowieści, nie tylko zresztą o nauce, ale również o życiu i przemijaniu. Efekty tych rozmów drukowane były w ostatnich latach w POLITYCE, a teraz, zebrane staraniem prężnego nowego wydawnictwa Copernicus Center, ukazały się w formie książkowej.